φωτιά κι ασήμι

42

Αθήνα 2014

Η Ναταλία πάρκαρε έξω ακριβώς από το ιατρείο του Ρωμανού λίγο πριν τη συμφωνημένη ώρα. Είχε αλλάξει ρούχα επιλέγοντας κάτι ακόμη λιγότερο επίσημο από ό,τι φορούσε στο γραφείο.

Καθώς έβγαινε από το αυτοκίνητο και κλείδωνε, προσπαθούσε να μαντέψει τι έκφραση θα έπαιρνε το πρόσωπο του τη στιγμή που θα άνοιγε την πόρτα και θα αποχαιρετούσε τον τελευταίο του ασθενή για να τη συναντήσει.

Μπήκε χαμογελώντας πλατιά αν και το ήξερε πως θα ήταν μόνη στο σαλονάκι της αναμονής. Άρχισε να βηματίζει στο χώρο απολαμβάνοντας την ίδια στιγμή όσες αισθήσεις την πλημμύριζαν διαδοχικά. Από τη μια, η μουσική δωματίου που ακουγόταν σε χαλαρωτική μόνο ένταση, κι από την άλλη το γνωστό άρωμα του Ρωμανού που ανακατευόταν με τη μυρωδιά του χαρτιού και του γλυκού αποσμητικού χώρου, την έκαναν να νιώθει πως βρισκόταν εκεί ακριβώς που θα έπρεπε.

Είδε το τραπεζάκι με τα περιοδικά και πλησιάζοντας άρχισε να τα χαζεύει. Υπήρχαν κάμποσα με περιεχόμενο ανάλαφρο κι εντελώς αδιάφορο για εκείνη, άλλα με ιατρική θεματολογία σχετική με το αντικείμενο του γιατρού, ενώ, τέλος, δέσποζαν παντού κι εκείνα που είχαν τοποθετηθεί εκεί με σκοπό να τέρψουν και να ηρεμήσουν τους πιο νεαρούς ασθενείς του Ρωμανού.

Η Ναταλία εξακολουθώντας να τα περιεργάζεται έριξε μια ματιά προς το γραφείο που καθόταν μέχρι πρόσφατα η Πένη. Τι στην ευχή της είχε βρει ο Ρωμανός; Έτσι όπως της την περιέγραφε, ούτε για δεύτερη ματιά δεν ήταν.

Ξάφνου κοκάλωσε στη θέση της διότι μέσα από την κλειστή πόρτα ακούστηκε το γέλιο του γιατρού, καθώς κι ένα άλλο παιδικό και πιο αβέβαιο.

Η Ναταλία αναστέναξε και σταυροκοπήθηκε αυθόρμητα. Να ήταν άραγε ο άγγελος που γελούσε έτσι; Σύντομα θα μάθαινε.

Είδε τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες της Δανάης τριγύρω. Σε μια από αυτές η μικρή πόζαρε κρατώντας τρισευτυχισμένη το χέρι του πατέρα της ο οποίος δεν είχε μάτια για άλλον άνθρωπο. Να τους την είχε τραβήξει ο Φίλιππος άραγε;

Έψαξε να βρει κάποια με την Καρολίνα αλλά προς μεγάλη της ικανοποίηση δεν εντόπισε καμιά.

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου πάνω στο γραφείο την έκανε να τιναχτεί. Σκέφτηκε να το αγνοήσει αλλά μετά άλλαξε γνώμη και το πήρε στο χέρι της αποφασιστικά.

-Παρακαλώ;

-Γεια σας, τηλεφώνησα στο ιατρείο του κυρίου Δελή;