φωτιά κι ασήμι

31

Αθήνα 2014

Μέσα στις επόμενες ώρες δυο φορές κόντεψε να καταρρεύσει μπροστά στα μάτια της Ναταλίας ο ρωμανός. Τη μια όταν βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά στη νεκρή Μαρίνα. Στην αρχή τα μάτια του βούρκωσαν και το χρώμα του χάθηκε και η ανάσα σκάλωσε στο λαιμό του και μετά το δεξί του χέρι ανέβηκε τρέμοντας ως το πρόσωπο του. Η Ναταλία το έπιασε και το έσφιξε και πάλι εκείνος το φίλησε.

Την άλλη όταν του τηλεφώνησε η κόρη του μέσα στα κλάματα για να του πει πως αν και είχε κανονίσει να έρθει και να την πάρει η Καρολίνα εκείνη ούτε είχε εμφανισθεί μα ούτε και είχε απαντήσει σε καμιά από τις κλήσεις της.

-δεν πειράζει, πριγκίπισσα μου, εγώ θα έρθω τώρα... θα είχα έρθει πιο νωρίς μα ήταν που... που η γιαγιά μας έφυγε πια, θα πάει ψηλά...

Πάλι βρέθηκε εκεί που έπρεπε η Ναταλία, η οποία του άρπαξε με αποφασιστικότητα το κινητό από τα χέρια και άρχισε να μιλάει στη δανάη που έκλαιγε κιόλας.

-δανάη μου, η ναταλία είμαι, με θυμάσαι μήπως;

Φυσικά και τη θυμόταν.

-Άκου, τώρα ο μπαμπάς δεν είναι πολύ καλά, θα έρθω γι'αυτό εγώ να σε πάρω και να κάνουμε μαζί μια βόλτα. Θα πούμε για το βιβλίο που διάβασες και μετά θα σε φέρω εδώ για μια στιγμή εντάξει; Θα δεις για λίγο το μπαμπά σου και θα του δώσεις ένα μεγάλο φιλί.

Χάρηκε η μικρή και της είπε πως θα την περίμενε.

Έτσι η Ναταλία μάζεψε τα πράγματα της και σηκώθηκε να φύγει. στο μεταξύ είχε συνέλθει και ο ρωμανός.

-σου χρωστάω, Ναταλία.

-Δε μου χρωστάς τίποτα, κοίτα να συνέλθεις γιατί μετά που θα έρθει το παιδί δε γίνεται να σε δει σε τέτοια χάλια.

-Γιατί βάζεις τη ζωή σου στην άκρη για εμάς;

-Γιατί ποτέ κανείς δεν την έβαλε για εμένα, εκτός από τον πατέρα μου και τη Ρουμπίνη.

Η Ναταλία στράφηκε να φύγει αλλά τα χέρια του άνδρα τυλίχτηκαν με δύναμη πάνω της.

-Εγώ θα τη βάλω, σου το ορκίζομαι, όλα δικά σου θα είναι, αρκεί να τα θελήσεις.

-Ρωμανέ, τώρα δεν είναι η ώρα...

-Όλα δικά σου, και πρώτα από όλα, εγώ, ολόκληρος, με κάθε τρόπο, με όλο μου το είναι. Θα σε διεκδικήσω μέχρι τέλους, γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που νοιάστηκε για το παιδί μου κι επειδή έβαλες σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου όταν υπήρξε ανάγκη να το κάνεις.