φωτιά κι ασήμι

56

Αθήνα 2014

-Να τηλεφωνήσω στον Φίλιππο;

Κόντευαν να φτάσουν στο σπίτι του. Οδηγούσε ο Ρωμανός ενώ η Ναταλία είχε αναλάβει να κάνει ορισμένες κλήσεις που έπρεπε από το δικό του κινητό. Ο πόνος στο κεφάλι της στο μεταξύ δεν έλεγε να ελαττωθεί.

-Γιατί πήρες παυσίπονο πριν, Ναταλία;

Άρχισε πάλι να διαβάζει τις σκέψεις της.

-Τι σημασία έχει αυτό τώρα;

-Απλά θέλω να ξέρω.

Ο ρωμανός έστριψε κι επιτέλους φάνηκε το υπέροχο σπίτι του Φίλιππου.

-Με πόνεσε το κεφάλι μου, μην ανησυχείς.

Ο Ρωμανός φρέναρε και έσβησε τη μηχανή γνέφοντας της να καλέσει τον Φίλιππο. Ήταν έντονα συνοφρυωμένος και είχε μιλήσει ελάχιστα στη διάρκεια της διαδρομής.

Η Ναταλία είχε σεβαστεί απόλυτα την επιθυμία του για σιωπή και μόνο τις απαραίτητες ερωτήσεις του έκανε για να ξέρει ποιους ακριβώς έπρεπε να ειδοποιήσει.

-Καλημέρα, Φίλιππε, είσαι καλά;

-Ναταλία, εντάξει είμαι, εσείς;

-Κι εμείς, φτάσαμε. Τα κορίτσια είναι μαζί τώρα;

-ναι, θα πω στις δίδυμες να απομακρυνθούν. Ο Ρωμανός πώς είναι;

-Νομίζω πως μπορείς να το φανταστείς.

-έχεις δίκιο, ελάτε, σας περιμένω.

Η Ναταλία έκλεισε και κοίταξε τον Ρωμανό.

-Είμαστε έτοιμοι, πάμε.

Εκείνος έμεινε ασάλευτος για μια στιγμή αλλά τελικά κατέβηκε και της άνοιξε και τη δική της πόρτα.

-Ο θεός να μας βοηθήσει, Ναταλία.

-Θα μας βοηθήσει, Ρωμανέ.

Την πήρε από το χέρι και περπάτησαν προς το σπίτι. Σαν να είχε μήνες να πάει εκεί της φάνηκε αν και βέβαια δεν ήταν καθόλου έτσι.

Προσπέρασαν τους κήπους της Μαριάννας και συνέχισαν. Η Ναταλία αποφάσισε πάντως πως δε θα έφευγε από εκεί αν δεν τους επισκεπτόταν ξανά μόνη, έστω και για λίγο.

Ο Φίλιππος τους περίμενε στην πόρτα. Έδωσε αμίλητος το χέρι στη Ναταλία και μετά πήγε και στάθηκε δίπλα στον Ρωμανό που κοιτούσε το πάτωμα.

-Θυμάσαι, αδερφέ, τι έκανες για εμένα τότε;

-Κι άλλα θα έκανα αν τα είχες ανάγκη.