φωτιά κι ασήμι

34

Αθήνα 2014

Η Ναταλία μπήκε σαν σίφουνας στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρήκε κι άρχισε να γεμίζει ένα μικρό καλάθι με διάφορα προιόντα, αρχίζοντας να αναρωτιέται ποια από αυτά θα άρεσαν στον Ρωμανό. Ήθελε να τον ευχαριστήσει, να τον κάνει να χαλαρώσει, ήθελε να τον ρωτήσει χίλια πράγματα για το παρελθόν και για τη ζωή του... Ήθελε να τον κάνει να ξεχάσει για λίγο την πικρή του στενοχώρια, να γελάσει και να γίνει παιδί έστω και για λίγο. Διότι ήταν βέβαιη πως έκρυβε ένα παιδί μέσα του, αλλά οι έννοιες δεν του επέτρεπαν να βγει στην επιφάνεια.

Το κινητό της άρχισε να χτυπάει την ώρα που έφτανε επιτέλους στο ψυγείο με τα γλυκά και τα επιδόρπια. Το απάντησε με την ψυχή στο στόμα.

-Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

Η φωνή του βραχνή, πειρακτική και σαγηνευτική την έκανε να σφίξει τη λαβή από το καλάθι της.

-Τι σε νοιάζει; Γιατί δεν ξάπλωσες;

-Ποιο, Ναταλία; Στο κρεβάτι μου είμαι.

Χωρίς να το θέλει αναρωτήθηκε πώς να ήταν η κρεβατοκάμαρα του μα δεν φανέρωσε τη σκέψη της.

-«Αίμα κι ορχιδέες» λέγεται, ικανοποιήθηκες;

-απολύτως. Σε ποιο σημείο είσαι;

-Ρωμανέ; Έχω δουλειά.

-Κι εγώ, σε ποιο σημείο είσαι;

-Ποια σοκολάτα προτιμάς;

-Οποιαδήποτε αν τη φάω με το κουτάλι σου.

-Ντροπή σου.

-Με ένα θα τη φάμε, μικρή, πάρε το απόφαση. Πάρε όποια θες, καρφί δε μου καίγεται. Και μην καθίσεις να μαγειρέψεις.

-Παράτα με.

-Ούτε στον ύπνο σου, λέγε λοιπόν, σε ποιο σημείο είσαι;

-Το δεύτερο κεφάλαιο τελείωσα, γιατί;

-Γιατί απόψε θα σε βάλω για ύπνο και πριν αποκοιμηθείς θα σου διαβάσω.

-Το έκανες και σε άλλες αυτό;

Η μομφή στη φωνή της ήταν αδικαιολόγητη και μετάνιωσε στη στιγμή για την κουβέντα της, ειδικά όταν άκουσε να παίρνει μια κοφτή ανάσα.

-Μόνο στην κόρη μου, Ναταλία. Η καρολίνα δεν είχε τέτοιες ανάγκες, και η Πένη έπαιρνε βιβλίο στα χέρια της μόνο αν ήταν σταυρόλεξο.

-συγγνώμη, παραφέρθηκα.

-ζηλεύεις;

-Όχι βέβαια, σου το είπα κι άλλη φορά.