φωτιά κι ασήμι

7

Αθήνα 2004

Εκείνη τη μέρα ο Ρωμανός κατέληξε να δει πάρα πολλούς ασθενείς, τόσους που με δυσκολία μπόρεσε να βρει λίγο χρόνο για να φάει ένα σάντουιτς με κοτόπουλο κι αγγουράκια τουρσί. Ήπιε πάντως κι ένα ποτήρι με χυμό πορτοκάλι όταν το τελείωσε, και κατά τη διάρκεια του φαγητού πήρε τις αποφάσεις του. Δεν το ήξερε βέβαια αλλά στην πραγματικότητα η μέρα αυτή θα αποτελούσε ένα από τα κεντρικότερα ορόσημα της ζωής του.

Δυο ήταν τα κύρια γεγονότα που σηματοδότησαν τις θυελλώδεις αλλαγές που θα γίνονταν αντιληπτές κάμποσο καιρό πιο μετά.

Το πρώτο από αυτά το έβαλε σε εφαρμογή ο ίδιος ο γιατρός, ενώ το δεύτερο ήρθε να τον βρει στο πρόσωπο ενός άνδρα. Ήταν περίπου στη μέση ηλικία, καλοντυμένος, με ιταλικό πουκάμισο και φίνα καλογυαλισμένα παπούτσια με την ίδια χώρα προέλευσης. Κάθισε διακριτικά στον μαύρο δερμάτινο καναπέ στο σαλονάκι της αναμονής των ασθενών, κι όταν βγήκε κάποια στιγμή ο Ρωμανός για να τον ρωτήσει τι ήθελε κι αν είχε κλείσει ραντεβού, εκείνος του χαμογέλασε καρτερικά, και με φωνή καλλιεργημένη και ίσως ελαφρώς βαριεστημένη τον ενημέρωσε πως δεν ήταν ασθενής αλλά φαρμακευτικός αντιπρόσωπος.

Ο Ρωμανός του ζήτησε να του πει το όνομα του κι εκείνος αντί απάντησης έβγαλε το πορτοφόλι του από την πίσω τσέπη του παντελονιού του, πήρε από μέσα μια μικρή κάρτα και του την έδωσε.

Ο Ρωμανός την πήρε και της έριξε μια ματιά. «Φώτης αργυρίου». Αυτό ήταν το όνομα του άνδρα.

Στην αρχή σκέφτηκε να τον ξαποστείλει όσο πιο διακριτικά μπορούσε αλλά κάτι στην έκφραση του τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Του εξήγησε πως ήδη η μέρα αυτή ήταν πολύ φορτωμένη και πως αν ήθελε να τον δει θα ήταν αναγκασμένος να περιμένει κάμποσο. Κι όσο ου τα έλεγε αυτά είχε κολλήσει τα μάτια του πάνω στον πανάκριβο χαρτοφύλακα του Αργυρίου, σαν να τον ενοχλούσε η παρουσία του μέσα στο ιατρείο του.

Εκείνος του χαμογέλασε κάπως αδιόρατα και του αποκρίθηκε πως καθόλου δε βιαζόταν και θα περίμενε όση ώρα θα έπαιρνε στο Ρωμανό για να εξετάσει όλους του τους ασθενείς που είχαν ήδη αρχίσει να καταφτάνουν.

Αυτή η απάντηση φανέρωσε στιγμιαία στο γιατρό πως ο άνθρωπος αυτός ήταν αποφασισμένος να πετύχει το σκοπό του. Κι όσο έβλεπε τους ασθενείς είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι ήταν αυτό που σύντομα θα του γύρευε ο αργυρίου. Έπρεπε να τον διώξει να τον διώξει...