φωτιά κι ασήμι

15

Αθήνα 2014

Αμέσως μόλις έφτασε στο γραφείο η Ναταλία κι αντιλήφθηκε πως δεν ήταν εκεί ούτε ο πατέρας μα ούτε κι ο γιος ανακουφίστηκε. Κρέμασε τα ρούχα της στην κρεμάστρα και μετά άναψε την καφετιέρα κι έβαλε να φτιάξει λίγο γαλλικό καφέ με άρωμα φουντουκιού. Μετά, και χωρίς να περιμένει τον καφέ να γίνει, άνοιξε τον υπολογιστή της και κάθισε στην αναπαυτική της πολυθρόνα τακτοποιώντας δίπλα της και την τσάντα της. Της πήρε κάμποσα λεπτά να καταλάβει πως αυτό που αναζητούσε δε θα το έβρισκε εκεί μέσα, διότι πολύ απλά τα συγκεκριμένα δεδομένα δεν τα είχε περάσει κανείς τους στο σωστό ηλεκτρονικό φάκελο. Κι όχι πως αυτή ήταν δουλειά του δαμιανού Ανδρέου, αλλά δική της κυρίως, μόνο που την είχε αμελήσει εξαιτίας των πολλών άλλων υποχρεώσεων του γραφείου.

Έτσι, σηκώθηκε, κι αφού γέμισε μια κούπα με αχνιστό καφέ, μπήκε στο εσωτερικό δωμάτιο όπου φυλούσαν τα αρχεία τους τα οποία ήταν πολύ καλά ταξινομημένα. Το μόνο της πρόβλημα ήταν πως δε θυμόταν με σιγουριά το όνομα του πελάτη τους που αναζητούσε.

Χρειάστηκε να καταπιεί κάμποσες γουλιές που της έκαψαν το λαιμό προτού θυμηθεί τελικά το όνομα που έψαχνε. Θα το έβρισκε στο γράμμα χ.

Από τη στιγμή που ήξερε τι έπρεπε να βρει τα πράγματα έγιναν πολύ ευκολότερα. Ο φάκελος είχε μπει εκεί λίγες μόλις εβδομάδες νωρίτερα και μάλιστα από το χέρι της ίδιας. Ο δαμιανός ανδρέου καυχιόταν για τη μεθοδικότητα της καθώς και για τη γενικότερη της επιμέλεια, και δεν είχε και καθόλου άδικο.

Πέντε λεπτά αργότερα, επέστρεφε και πάλι στο γραφείο της κρατώντας προσεκτικά στα χέρια τον χοντρό φάκελο καθώς και την κούπα που εξακολουθούσε να αχνίζει.

Τα τοποθέτησε και τα δυο σε σεβαστή απόσταση μεταξύ τους, και μετά αφού έλεγξε το κινητό της και κατάλαβε πως η Ρουμπίνη δεν την είχε ακόμη αναζητήσει, άνοιξε το φάκελο κι άρχισε να μελετάει τη δικογραφία με μάτι έμπειρο και πολύ καλά εξασκημένο.

Έφτασε στο επίμαχο σημείο, ακριβώς την ώρα που άνοιγε με κρότο η πόρτα και στο γραφείο έμπαινε φορτσάτος ο έκτορας.

Τόση ήταν η συγκέντρωση της που ούτε τον άκουσε να μπαίνει μα ούτε και τον παρατήρησε. Έτσι κι εκείνος που την ήξερε πια τόσο καλά, την κοίταξε για λίγο, θαυμάζοντας την τέλεια συγκέντρωση της σε αυτό που διάβαζε, ωστόσο δεν κρατήθηκε και πολύ χωρίς να της απευθύνει το λόγο.