φωτιά κι ασήμι

58

Αθήνα 2014

Η Ναταλία ξύπνησε προσπαθώντας να καταλάβει ποιος ήταν ο θόρυβος που την είχε ενοχλήσει, δεν τα κατάφερε όμως. Έβαλε το χέρι της δίπλα της αρχίζοντας να ψάχνει τον κενό χώρο, δεν πρόλαβε όμως να ανησυχήσει, αφού την επόμενη στιγμή ο Ρωμανός ξάπλωνε στο κρεβάτι πλάι της.

-Πού ήσουν;

Η φωνή της ήταν βραχνή αλλά εντελώς σαγηνευτική και προκλητική στα δικά του τα αφτιά.

-Σε ξύπνησα, μάτια μου; Κοιμήσου πάλι, πήγα να ελέγξω το παιδί. Κοιμάται ακόμη ευτυχώς.

Η Ναταλία αδιαφορώντας για την παραίνεση του, κουλουριάστηκε στα χέρια του μειώνοντας στο ελάχιστο την απόσταση που τους χώριζε.

-δε νυστάζω άλλο, πήγα κι εγώ και την είδα πριν από μια ώρα περίπου. Εσύ κοιμόσουν τότε σαν γέρος που είσαι.

Ήξερε πως ο Ρωμανός θα γελούσε κάτω από άλλες συνθήκες, τώρα όμως αρκέστηκε να αρχίσει να παίζει με τη μια τιράντα του λεπτού της νυχτικού.

-Γιατί χάλασες τον ύπνο σου;

-Για να μην χαλάσεις τον δικό σου. Είδες που κοιμήθηκες μια χαρά; Εγώ σου το είχα πει, να με ακούς.

-Πάντα μάτια μου, πάντα.

Κάλυψε το σώμα της με το δικό του κόβοντας της την ανάσα, επειδή πολύ απλά ήξερε τι θα ακολουθούσε.

-Ναταλία, κάτι είπες για κάστρα χθες, θυμάσαι;

-Πολύ καλά, μίλησα για κάστρα με νότες.

-από εδώ και στο εξής θα τα φτιάχνω εγώ τα δικά σου τα κάστρα, θα είναι από φιλιά και χάδια και θα τα κατασκευάζω σε κάθε διαθέσιμη στιγμή.

-αλήθεια; Όπως τώρα;

-Όπως τώρα. Δε γίνεται να ζούμε μόνο με συντροφιά την αγωνία, ξημέρωσε μια άλλη μέρα.

-Κι αν ξυπνήσει το παιδί;

Ο ρωμανός τράβηξε το νυχτικό από πάνω της.

-Κι ούτε γίνεται τώρα που σταμάτησα εγώ να ανησυχώ να αρχίσεις εσύ. Θα κοιμηθεί κι άλλο, αλλά αν ξυπνήσει θα είμαστε δίπλα της μέσα σε μια στιγμή.

-σήμερα σε ακούω λίγο καλύτερα, και χαίρομαι πάρα πολύ γι'αυτό.

Η Ναταλία του χάιδεψε την πλάτη.

-σε εσένα το οφείλω, αποκλειστικά σε εσένα.

Άρχισε να τη φιλάει εμποδίζοντας τη να μιλήσει άλλο. Κι αυτό ήταν στην πραγματικότητα ό,τι χρειάζονταν και λαχταρούσαν και οι δυο.