φωτιά κι ασήμι

18

Αθήνα 2014

Την ώρα που τηλεφωνούσε η Ρουμπίνη στην Ναταλία, εκείνη έχωνε βιαστικά στο πορτοφόλι της το σημείωμα που είχε μόλις καθαρογράψει. Με την καρδιά της να χάνει έναν χτύπο ζήτησε από τον Έκτορα που ήταν πιο κοντά στη συσκευή να απαντήσει. Εκείνος το έκανε πρόθυμα και σε λίγο τον άκουσε να γελάει και να μιλάει ζωηρά στη ρουμπίνη.

Καθώς τη φώναζε να πλησιάσει για να της μιλήσει, ένιωσε άρρωστη από ντροπή και για λίγο σκέφτηκε να κάνει πίσω όμως προχώρησε τελικά και πήρε από το χέρι του το τηλέφωνο.

Δέκα λεπτά αργότερα πήγε και τον βρήκε στο σαλόνι. Κρατούσε στο ένα του χέρι μια κούπα με αχνιστή πικρή σοκολάτα με πορτοκάλι, και στο άλλο ένα συνδρομητικό περιοδικό με νομικά θέματα, από αυτά που γέμιζαν τα δικά του ράφια της βιβλιοθήκης.

-Το διάβασες αυτό;

Της έδειξε ένα άρθρο.

Η Ναταλία έγνεψε αρνητικά και πήγε και κάθισε στο μπράτσο της πολυθρόνας του.

-Ωραία μυρίζει.

-θες να πιεις;

Της πρόσφερε ευγενικά την κούπα κλείνοντας το περιοδικό.

Η ναταλία την πήρε και ήπιε μια μικρή γουλιά εισπνέοντας πρώτα το υπέροχο άρωμα.

-δεν πρόλαβα καθόλου να διαβάσω σήμερα.

Ο Έκτορας χαμογέλασε κεφάτα.

-είναι που σε έπεισα να πας για ψώνια γι'αυτό, διαφορετικά πρώτη από εμένα θα τα διάβαζες όλα.

-έτσι λες;

Του επέστρεψε την κούπα.

-Ναι αλλά αφού αγόρασες τόσο όμορφα πράγματα για αύριο δεν πειράζει καθόλου.

-Η Ρουμπίνη είπε να πάμε για ένα ποτό απόψε.

-Ναι κάτι μου ανέφερε. Κάτι θα έχει να σου πει προφανώς.

-Θα σε πειράξει αν πάω;

-Καθόλου, μακάρι να έβγαινες πιο συχνά, εγώ σε παρακαλάω κάθε τόσο.

Πάλι ένιωσε άσχημα η Ναταλία και πάλι προσπάθησε να αποτινάξει το δυσάρεστο αυτό αίσθημα από πάνω της.

-αν δεν καταλάβαινα πως κάτι έτρεχε δε θα πήγαινα. Φτάνει που θα χάσουμε το αυριανό βράδυ στη δεξίωση.

Αναστέναξε φέρνοντας στο νου της το πλήθος των ανθρώπων που θα αντάλλαζαν τυπικότητες στο σπίτι του Νικολάου.