φωτιά κι ασήμι

26

Αθήνα 2014

Η Ναταλία μπήκε στο σπίτι πατώντας στα νύχια. Η ώρα κόντευε δώδεκα πια και παρά το γεγονός πως το είχε υποσχεθεί στον έκτορα με τίποτα δεν ήθελε να πιάσει κουβέντα μαζί του μέσα στη νύχτα. Και τι να του έλεγε δηλαδή; Πως είχε επιτρέψει σε έναν ξένο άνδρα να τη φιλήσει και πως το είχε ευχαριστηθεί όσο δεν έπαιρνε; Πως ήθελε να το επαναλάβουν ξανά αυτό και πως το πίστευε πως θα συνέβαινε οπωσδήποτε αν δεν τους διέκοπτε η πρώην γυναίκα του;

Είδε πως το σαλόνι ήταν άδειο κι έβγαλε όσο πιο ήσυχα μπορούσε τις γόβες της. Μετά, αφού πέρασε από την κουζίνα γέμισε ένα ποτήρι με δροσερό νερό και το ήπιε όλο μαζί. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να ξαπλώσει κάπου μόνη, να κλείσει τα μάτια της και να τα ξεχάσει όλα, όλα... Να αφήσει το κουκούλι του ύπνου και το μανδύα της λησμονιάς να τυλιχτούν γύρω της για να την παρηγορήσουν και να την ανακουφίσουν. Ναι αλλά πώς;

Άφησε το ποτήρι της στο νεροχύτη και μετά πλησίασε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Ήταν ανοιχτή ευτυχώς. Μπήκε αθόρυβα και διέκρινε την κοιμισμένη μορφή του άνδρα στο κρεβάτι. Δάκρυα της έφερε στα μάτια η θέα του αλλά δεν το αποφάσισε να ξαπλώσει στο πλάι του, ντρεπόταν μα και δεν το επιθυμούσε εκείνη τη στιγμή.

Έτσι, πήρε με τρεμάμενο χέρι το πρώτο νυχτικό που βρήκε μπροστά της, καθώς και το νεσεσέρ με τα καλλυντικά της, κι αφού του έριξε μια τελευταία ματιά γεμάτη λύπη, βγήκε από το δωμάτιο και μπήκε τρέχοντας σχεδόν στο σαλόνι.

Εκεί, αφού ξεβάφτηκε όπως-όπως, φόρεσε το νυχτικό της και ξάπλωσε στον καναπέ. Όλο της το κορμί έτρεμε ήσυχα καθώς πάσχιζε να κρατήσει τα μάτια της κλειστά. ένιωθε τη γεύση του στο στόμα της, μια γεύση που την βασάνιζε γλυκά. Από τη μια ήθελε να την ξεφορτωθεί και της πέρασε από το νου η σκέψη να πιει κάτι μα από την άλλη... από την άλλη...

Χωρίς να το καταλάβει, άρχισε να περνάει τη γλώσσα της πάνω από τα χείλη της, σαν για να επαναλάβει για ακόμη μια φορά εκείνο το φιλί. Μα η αίσθηση δεν ήταν φυσικά η ίδια, κι έτσι λίγο αργότερα, έβαζε ξανά τα κλάματα.

Τι δουλειά είχε εκεί η γυναίκα του; Αφού δεν την ήθελε, αφού είχαν χωρίσει από χρόνια πριν... Ο Φίλιππος της το είχε πει, μήπως την κορόιδευε θέλοντας να μειώσει την ταπείνωσή της;

Μπα, μάλλον όχι, δεν της φαινόταν τέτοιος άνθρωπος... Με χαρά της είχε αποκαλύψει ένα σωρό πληροφορίες για το Ρωμανό, όσο για εκείνον, είχε δείξει αληθινή χαρά στη θέα της, είχε απολαύσει τόσο την παρουσία της κοντά του όσο κι εκείνο το μισό φιλί που της χάρισε... αχ ήταν βέβαιη γι'αυτό, το κατάλαβε από τον τρόπο που έτρεμαν τα χείλη του καθώς έβρισκαν γλυκά μα αποφασιστικά τα δικά της.