φωτιά κι ασήμι

11

Αθήνα 2004

Το ίδιο εκείνο Σάββατο υπήρξε καταλυτικό για τη Ναταλία. Από τη μια, είχε ξυπνήσει με διάθεση κατά πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες μέρες χάρη στην έξοδο της με τη ρουμπίνη, κι από την άλλη είχε αρχίσει να νιώθει πως θα μπορούσε να ζήσει και πάλι κάποτε φυσιολογικά.

Έκανε ένα ζεστό ντους χρησιμοποιώντας ένα αφρόλουτρο με άρωμα καρύδας, κι αφού τύλιξε τα μαλλιά της μέσα σε μια πετσέτα πήγε να συναντήσει τον πατέρα της.

Τον βρήκε στην κουζίνα. Είχε γύρω του τηγάνια και βάζα ενώ ο χώρος μοσχοβολούσε.

-Καλημέρα, μπαμπά μου, πώς είσαι; Πώς πέρασες χθες;

Τον φίλησε στα μαλλιά του που γκρίζαραν πια και μετά επικεντρώθηκε στα υλικά που έβλεπε πάνω στον πάγκο.

-Καλώς την, είμαι μια χαρά, ξέσκασα λίγο. Είδα και τους παλιούς μου γνωστούς, εσύ; Σε πρόσεξε η Ρουμπίνη;

-σαν τα μάτια της. Τι μυρίζει τόσο ωραία;

-Φτιάχνω αμερικάνικο πρωινό.

-Δεν είμαστε καλά.

Πήρε μια κούπα κι έβαλε μέσα λίγο φρέσκο καφέ.

-Τι είναι αυτές, τηγανίτες;

-Ναι, με σιρόπι σφενδάμου.

-Πού το βρήκες αυτό;

-Έκανα τις προετοιμασίες μου.

Της έγνεψε να καθίσει και λίγο μετά την ακολούθησε στο τραπέζι κουβαλώντας μια μεγάλη πιατέλα γεμάτη με τηγανίτες που μύριζαν υπέροχα.

από τότε που είχε φύγει η Νεφέλη, το είχαν κανονίσει μεταξύ τους να μην έχουν γυναίκα για το σπίτι σε ημερήσια βάση. Κανείς από τους δυο δεν την ήθελε στα πόδια του. Μόνο τρεις φορές την εβδομάδα ερχόταν μια κοπέλα για να κάνει τις βασικές δουλειές έτσι που να μη χρειαζόταν να επιβαρυνθούν εκείνοι με αυτές.

-για πες μου πού πήγατε;

Η Ναταλία πήρε μια τηγανίτα κι άρχισε να τη μασάει με απόλαυση.

-Μπράβο, μπαμπά, νοστιμότατη είναι.

Άρχισε να του μιλάει για το μπαράκι και τα κρασιά καθώς και για τον καινούριο φίλο της Ρουμπίνης.

-νομίζω πως τον συμπαθώ, κατέληξε, βάζοντας κι άλλες τηγανίτες στο πιάτο της.

-Αυτό είναι καλό.

Ο Πέτρος τη μιμήθηκε. Όπως ήταν λογικό για το Ρωμανό Δελή δεν του είπε λέξη, όχι πως υπήρχαν και πολλά βέβαια να μοιραστεί μαζί του. Ήταν αδύνατο να του εξομολογηθεί πως η πρώτη εικόνα που της ήρθε στο νου ήταν το δικό του το πρόσωπο έστω κι αν δεν γνώριζε το όνομα του.