φωτιά κι ασήμι

9

Αθήνα 2004

Παραδόξως το μπαράκι δεν ήταν γεμάτο αν και βράδυ παρασκευής. Η Ναταλία είχε επιτρέψει στη Ρουμπίνη να τη μεταμορφώσει, και μόνο το άρωμα της με τα εσπεριδοειδή δεν διαπραγματεύτηκε. Τα μαλλιά της έπεφταν ολόισια στους ώμους της ενώ το μακιγιάζ της ήταν κάπως πιο έντονο από το συνηθισμένο. Κοσμήματα δε φορούσε εκτός από μια μικρή πέρλα στο λαιμό, η οποία με τίποτα δε μπορούσε να αντικαταστήσει το σταυρουδάκι της.

Η Ρουμπίνη τη ρώτησε αν προτιμούσε να καθίσουν σε κάποιο τραπεζάκι ή στα σκαμπό κοντά στο μπαρ κι εκείνη επέλεξε το πρώτο όπως ήταν λογικό.

-Δεν περίμενα και τίποτα άλλο από εσένα, είσαι πραγματικά ξενέρωτη αλλά αυτό θα το λύσω αμέσως μόλις μπεις στο πανεπιστήμιο.

Η Ρουμπίνη της έκανε μια χειρονομία που την ανάγκασε να κρατήσει το στόμα της κλειστό κι έσπευσε να ανακατευτεί με τους υπόλοιπους που πήγαιναν να πάρουν ποτά.

Επέστρεψε δίπλα της πέντε λεπτά αργότερα κρατώντας δύο ποτήρια με σαγκρία.

-στην υγειά σου, μικρή ξενέρωτη. Είσαι πολύ όμορφη απόψε και ορκίζομαι πως θα θαμπώσεις τον επόμενο άνδρα που θα μπει εδώ μέσα.

Η Ναταλία γέλασε και πήρε το ποτήρι της.

-Υγεία, εύχομαι να γίνεις η πιο διάσημη ψυχολόγος του κόσμου και να λύνεις μαγικά όλα μου τα προβλήματα.

Η Ρουμπίνη της γέλασε πριν σηκώσει το ποτήρι της.

Δυστυχώς, ο επόμενος άνδρας που μπήκε στο μπαρ δεν ήταν άλλος από το Ρωμανό δελή, ο οποίος είχε πάντα κρεμασμένη από το μπράτσο του την λαμπερή κι ακαταμάχητη καρολίνα.

Η ρουμπίνη κάρφωσε αθέλητα πάνω τους τα μάτια της και η Ναταλία που κάτι είχε αρχίσει να της λέει σταμάτησε να μιλάει και προσπάθησε να δει ποιους παρατηρούσε.

-Τι κοιτάς;

-σιγά, καρφωνόμαστε. Μόλις μπήκε ένα ζευγάρι.

-Καλά, και τι με αυτό;

Η Ναταλία πήγε να ξαναπιάσει πάλι το ποτήρι της μα σταμάτησε. Είχε μόλις εντοπίσει το νεοφερμένο ζευγάρι κι έτσι καθώς κοιτούσε τους δυο τους, ένιωσε ένα τσίμπημα βαθιά μέσα της.

-Πανέμορφοι δεν είναι και οι δυο;

Η Ρουμπίνη συγκατένευσε και τράβηξε με δυσκολία τα μάτια της από το σημείο στο οποίο είχαν καθίσει, που δεν ήταν και πολύ μακριά τους.