φωτιά κι ασήμι

4

Αθήνα 2004

Ο Πέτρος Ραζής γύρισε στο σπίτι του αργά τελικά, μετά τις οχτώ. Η ανάγκη του για τη μοναξιά ήταν τόσο έντονη που του έφερνε σχεδόν πόνο στο στήθος. Αμέσως μόλις βρέθηκε μέσα πήγε κατευθείαν να κρεμάσει το κολλαριστό του σακάκι στον καλόγερο. Του άρεσε η τάξη στη ζωή του και σαν νομικός σύμβουλος εκτιμούσε τόσο την επιμέλεια όσο και την ρουτίνα στα πάντα.

Όταν ξεφορτώθηκε τα ρούχα του κι έβαλε κάτι πιο άνετο, πήγε να βρει τη Ναταλία. Της χτύπησε απαλά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας, ενώ την ίδια στιγμή αφουγκραζόταν για ήχους από το εσωτερικό του δωματίου της.

-έλα, μπαμπά μου, μέσα είμαι.

Ο Πέτρος στέναξε κι άνοιξε διάπλατα την πόρτα.

Η Ναταλία που για μια ακόμη φορά ήταν σκυμμένη πάνω από τα πολυάριθμα βιβλία της έσπευσε να τον αγκαλιάσει ζεστά και στοργικά.

-Πέρασες καλά στους φίλους μας; Έφαγες;

Ο Πέτρος ανασήκωσε τους ώμους ενώ το αμυδρό του χαμόγελο ήταν ειλικρινές, σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα που ανάγκαζε να σχηματιστούν στα χείλη του.

-Με τάισαν και με το παραπάνω, και μετά παίξαμε χαρτιά.

Η Ναταλία τον κάθισε στο κρεβάτι της απαλά.

-Χαίρομαι, αυτό πρέπει να κάνεις, μην παραδίνεσαι μπαμπά μου, ποτέ και σε κανέναν.

Ο πέτρος της έσφιξε τον ώμο συγκινημένος.

-όχι κοριτσάκι μου, όσο βλέπω εσένα να τραβάς μπροστά και να ανθίζεις δε θα κάνω κι εγώ πίσω.

Η ναταλία του χάιδεψε το μάγουλο του που ήθελε ξύρισμα. Ποτέ δεν το αμελούσε αυτό ο πατέρας της όμως να που τώρα η τάξη ερχόταν δεύτερη.

-Θα ανθίσω μια μέρα, σου το υπόσχομαι, ακόμη κι αν αυτό δε θα γίνει πολύ σύντομα.

-θα είμαι εδώ να σε στηρίζω και να σε φροντίζω μέχρι να γίνει αυτό, αλλά κι αργότερα. Τι έκανες εσύ; Πήγες βόλτα;

Η ναταλία έφερε ασυναίσθητα το χέρι στο λαιμό της. Είχε διαπιστώσει μόλις πριν από μια ώρα καθώς ξεντυνόταν πως δε φορούσε πια το σταυρουδάκι της.

-Ναι, περπάτησα πολύ, πέρασα κι από τη μαμά.

Το βλέμμα του Ραζή σκοτείνιασε αλλά δεν την επέπληξε. Δικαίωμα της ήταν να πηγαίνει στο νεκροταφείο όσο συχνά το επιθυμούσε, αρκεί να μη γύριζε κουρέλι στο σπίτι.