φωτιά κι ασήμι

28

Αθήνα 2014

Το πρωινό κύλησε ήσυχα για τη Ναταλία και τον Έκτορα που βρήκαν ξανά τους ρυθμούς της παλιάς τους εύκολης οικειότητας, η οποία δεν ήταν ποτέ βασισμένη στις παθιασμένες εξάρσεις. Όταν μάζεψαν το τραπέζι κάθισαν να δουν νωρίτερα από ό,τι αρχικά υπολόγιζαν εκείνη την ταινία. Τα πατατάκια και οι σοκολάτες που είχε θελήσει αρχικά η Ναταλία έλειπαν αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή τα είχε ξεχάσει όλα αυτά. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν η προσπάθεια της να συγκεντρωθεί στο θέμα της ταινίας, που συνδύαζε το μυστήριο με το ρομάντζο της παλιάς εποχής πασπαλισμένο με μια υποτονική νότα μεταφυσικού και paranormal.

Όταν ένιωσε το απαλό βουητό που έκανε η δόνηση του κινητού της νόμισε για μια στιγμή πως ήταν η Ρουμπίνη που την έψαχνε αλλά αμέσως μετά θυμήθηκε πως εκείνη θα έτρωγε στους γονείς του Μάριου το μεσημέρι αυτό. Κι έτσι άρχισε πάλι να βασανίζεται από τη γνωστή της πια ταχυπαλμία από την οποία υπέφερε όταν σκεφτόταν κάτι σχετικό με τον Ρωμανό. Πάλεψε πάντως για λίγο να αντισταθεί στην ακατανίκητη της παρόρμηση να διαβάσει το μήνυμα, αλλά η πάλη ήταν άνιση κι ο καημένος ο έκτορας βοήθησε παρά τη θέληση του να γίνουν όλα όσα ακολούθησαν.

Μετά το πρώτο μισό του έργου άρχισε να χτυπάει επίμονα και το δικό του κινητό και πήγε να το πάρει κάπως βαριεστημένος, αφού συνήθως τέτοια τηλεφωνήματα τίποτα καλό δεν προμήνυαν.

Πέντε λεπτά αργότερα πάντως επέστρεφε δίπλα της με πρόσωπο ροδοκόκκινο και βλέμμα λαμπερό.

-Δε θα το πιστέψεις ποιος ήταν;

-Για πες;

Η Ναταλία σταμάτησε την ταινία και του χαμογέλασε. Χαιρόταν πολύ όταν τον έβλεπε έτσι.

-Ο φίλος μου ο στράτος. Έφτασε πριν λίγο από το Λονδίνο μαζί με την άντζελα.

-Αλήθεια το λες;

Η Άντζελα ήταν η αδερφή του στράτου που έμενε μαζί του στο Λονδίνο στο οποίο εργάζονταν και οι δυο τα τελευταία χρόνια.

-Ναι, την πήγε μόλις στο σπίτι αφού ήταν κουρασμένη από το ταξίδι και με πήρε τηλέφωνο. Θα σε πείραζε πολύ αν πήγαινα να περάσω μαζί του λίγες ώρες; Θα φύγει μεθαύριο... Η Άντζελα θα μείνει βέβαια αλλά...

-Τι λες τώρα; Να πας και να περάσεις καλά, μια χαρά θα είμαι εδώ εγώ.

-Τι θα κάνεις όμως; Την περιμέναμε πως και πως αυτή τη μέρα...