φωτιά κι ασήμι

47

Αθήνα 2014

-Θες να πεις πως τελειώσαμε;

Ο Έκτορας πήγε και γέμισε την Τρίτη του κούπα με αχνιστό καφέ από τη στιγμή που μπήκε στο γραφείο η Ναταλία. Είχε να της κάνει αμέτρητες ερωτήσεις, η κάθε μια πιο βασανιστική από την προηγούμενη, αλλά μετρημένος καθώς ήταν είχε επιλέξει να μην τη διακόψει. Την άφησε λοιπόν να του αφηγηθεί ολόκληρη την ιστορία. Η Ναταλία το έκανε προσπαθώντας να απαλύνει όσο μπορούσε την κατάσταση, μετριάζοντας την ένταση των συναισθημάτων που την πλημμύριζαν μόνο για το δικό του χατίρι. Δεν της άρεσε αυτό που έκανε, δεν επιθυμούσε όμως και να τον δυσκολέψει άλλο, καθώς το αντιλαμβανόταν πόσο επώδυνο ήταν όλο αυτό για εκείνον.

-Φοβάμαι πως ναι, έκτορα.

Έκανε να σηκωθεί από τη θέση της αλλά εκείνος τη σταμάτησε.

-Υπάρχουν κι άλλα να πούμε.

-Θα τα πούμε όλα, δεν προσπάθησα να φύγω. Με στήριξες Έκτορα, μου στάθηκες και με φρόντισες όταν δεν είχα κανέναν άλλον να το κάνει. Η Ρουμπίνη δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου μα δεν ήταν το ίδιο, είχε τις σπουδές και την καριέρα της, είχε τον Μάριο και τώρα θα έχει και το παιδί...

-Μίλησα μαζί της σήμερα.

Η Ναταλία τον κοίταξε ξαφνιασμένη.

-Γιατί; Θέλω να πω...

-Με ρώτησε αν σε είχα δει καθόλου από χθες που έφυγες από τη δουλειά. Ούτε με εκείνη δε μίλησες; Τόσο τρελά ερωτευμένη είσαι λοιπόν με τον γιατρό.

-Θα ήθελα να μη μιλάς έτσι.

-δε σε προσέβαλα, Ναταλία, ποτέ δε θα μιλούσα με τρόπο χυδαίο για εσένα. Εγώ ήθελα να μοιραστούμε τα πάντα μαζί, εσένα φαίνεται πως δε σου ήταν αρκετά αυτά όμως.

-Από την αρχή είχα τους ενδοιασμούς μου και το ξέρεις, σου το φανέρωσα αμέσως αυτό που φοβόμουν. Δε σε αγαπούσα το ίδιο δυνατά όπως εσύ...

Είδε την αλήθεια των λόγων της να καθρεφτίζεται στα μάτια του και ένιωσε την απογοήτευση της να βαθαίνει. Είχε φτάσει αποφασισμένη να του πει ολόκληρη την αλήθεια και τίποτα δε θα κέρδιζε αν το καθυστερούσε κι άλλο.

-πίστευα πως η αγάπη μου έφτανε και για τους δυο.

-Κι εγώ το ίδιο, όμως μην κατηγορείς τον Ρωμανό, είχα αρχίσει να νιώθω άσχημα καιρό πριν τον γνωρίσω.

-Και τότε γιατί δε μπήκες στον κόπο να μου το πεις; Γιατί με άφησες να ονειρεύομαι; Γιατί μου επέτρεψες να συνεχίζω να χτίζω μια ζωή για τους δυο μας;