φωτιά κι ασήμι

36

Αθήνα 2014

Έμειναν για πολλή ώρα με τα σώματα τους ενωμένα και τις ανάσες τους να συγχωνεύονται αλλά τελικά έσπασε τη σιωπή η Ναταλία.

-Ρωμανέ;

-χμμμ...

Τη φίλησε απαλά στο λαιμό χωρίς όμως να μετακινηθεί.

-αν σε ρωτήσω τι ακριβώς σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή θα μου πεις την αλήθεια.

-Ρώτα με και θα μάθεις.

-Τι περνάει λοιπόν από το νου σου τώρα;

-Αναρωτιέμαι πως γίνεται μια μέρα σαν κι αυτή να έκρυβε για μένα τη μεγαλύτερη λύπη αλλά και την πιο αληθινή χαρά που βίωσα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Έκανε να τραβηχτεί από πάνω της αλλά η Ναταλία τον σταμάτησε αγκαλιάζοντας τον ξανά.

-Βιάζεσαι να πας κάπου;

-Όχι, είμαι εκεί ακριβώς που θέλω να είμαι.

-Αν είναι έτσι τότε όλα είναι εντάξει.

Ο ρωμανός μετακίνησε ελαφρά το σώμα του για να μπορέσει να την κοιτάξει με άνεση.

-Τι ψάχνεις να βρεις εκεί μέσα;

-σημάδια πως το μετάνιωσες, ή κάποιο ίχνος πανικού.

-τίποτα από τα δυο δε θα βρεις, τουλάχιστον όχι όσο με κρατάς απασχολημένη με οποιονδήποτε τρόπο.

-α μάλιστα, ας ξαναδοκιμάσω τότε να σε απασχολήσω.

Γλίστρησε τη γλώσσα του στο στόμα της και λίγες στιγμές αργότερα έσβησαν όλες τους οι κουβέντες ξανά.

-Το είδα εγώ αυτό που γράφεις.

-Ποιο, μικρή;

Ο Ρωμανός αναστέναξε ήσυχα και τραβήχτηκε από πάνω της επιτέλους. Είχαν μόλις αποφασίσει να πάνε για φαγητό.

-εκείνο που κρατάς κρυμμένο κάτω από το αρχείο μου.

Η Ναταλία πέρασε πάνω από το κεφάλι της το πράσινο φόρεμα, χαζεύοντας τον Ρωμανό που φορούσε το παντελόνι του.

-Κρυώνεις;

-Όχι γιατί;

-Μην το φοράς τότε το μπλουζάκι σου ακόμη, πειράζει;

-Όχι καθόλου αλλά γιατί;

-Να, μου φέρνει μια αίσθηση γαλήνης να σε βλέπω έτσι.

-Αν ισχύει αυτό τότε δεν θα ξαναφορέσω μπλουζάκι όταν είσαι μαζί μου.

-Ναι καλά, το πήρες πάνω σου.