φωτιά κι ασήμι

17

Αθήνα 2014

Αμέσως μόλις είδε η δανάη τον Ρωμανό να την περιμένει στο προαύλιο, έσπευσε να χαιρετίσει βιαστικά τις δυο καλύτερες φίλιες της φιλώντας τες πεταχτά στο μάγουλο. Έτρεξε κατευθείαν προς το μέρος του και τύλιξε γύρω του τα λεπτά της χέρια.

-Αχ γιατί να μην είμαι λίγο πιο ψηλή για να σε φτάνω πιο εύκολα;

Ο Ρωμανός, ακούμπησε την τσάντα της στο δάπεδο και τη σήκωσε ψηλά γελώντας δυνατά, κάνοντας πολλά εφηβικά και γυναικεία μάτια να γυρίσουν με λαχτάρα και ξάφνιασμα προς το μέρος τους.

-δεν πειράζει που δεν είσαι και τόσο ψηλή για την ώρα, ποιος ξέρει όμως, ίσως και να γίνεις αργότερα. Λοιπόν, τι λες; Πάμε να φύγουμε από εδώ;

-Ναι βέβαια. Η μικρή χαχάνισε ευτυχισμένη καθώς την ακουμπούσε με προσοχή κάτω, και της έδινε την τσάντα της.

-πού θα πάμε;

-Τώρα θα σου πω, έχω σχέδια.

-δηλαδή; Τα δικά σου τα σχέδια είναι καλά συνήθως.

Ο άνδρας την πήρε από το χέρι και μαζί εγκατέλειψαν το χώρο του σχολείου για να κατευθυνθούν προς το αυτοκίνητο του που το είχε παρκάρει εκεί κοντά.

-Λέω να πάμε έξω για φαγητό και μετά για παγωτό σοκολάτα, τι λες; Δε μας αξίζει κάτι τέτοιο;

Η Δανάη γλίστρησε με ευχαρίστηση στο αναπαυτικό δερμάτινο κάθισμα του αμαξιού κι έβαλε την τσάντα της στα πόδια της.

-Και βέβαια μας αξίζει, άλλωστε δε μπορεί, κάποιον ασθενή θα έκανες καλά σήμερα.

-έτσι λες ε;

Ο Ρωμανός της έκλεισε πονηρά το μάτι κι έβαλε μπροστά τη μηχανή, ενώ την ίδια ώρα άρχισε πάλι να παίζει και η αγαπημένη του μουσική.

-Μήπως θέλεις να βάλω να ακούσουμε κάτι άλλο; Ίσως αυτά εδώ τα κομμάτια να τα βρίσκεις βαρετά.

-Μπα καθόλου, τα έχω συνηθίσει, μου θυμίζουν εσένα ξέρεις.

-σοβαρά; Τότε να σου φτιάξω μια λίστα να την ακούς τις νύχτες που ξαπλώνεις στο κρεβατάκι σου για να κοιμηθείς.

-Ναι, αυτό θα ήταν ωραίο.

-τότε θα το κανονίσω, πώς πήγε το μάθημα σήμερα;

Η Δανάη ανασήκωσε τους ώμους κι έβγαλε το λεπτό της σακάκι και το δίπλωσε.

-όλα πήγαν καλά, η εργασία που έκανα στα καλλιτεχνικά ήταν η καλύτερη από όλες.