φωτιά κι ασήμι

16

Αθήνα 2014

Για το Ρωμανό χρειάστηκαν μόλις 15 λεπτά για να κατανοήσει την πλήρη κατάσταση της δανάης. Η κουβέντα του με τη φιλόλογο αποδείχθηκε παραπάνω από κατατοπιστική και άμεση. Η καθηγήτρια, μια γυναίκα λίγο πάνω από τα πενήντα με γυαλιά και κομμένα κοντά καστανά μαλλιά, ήταν γυναίκα οξυδερκής, και η εμπειρία της καθώς και η πολυετής της συναναστροφή με τα παιδιά και τους εφήβους καθιστούσε την κάθε της λέξη γεμάτη ακρίβεια. Με λίγα λόγια εξέθεσε στον Ρωμανό τα γεγονότα και τα περιστατικά που είχαν διαδραματισθεί στο σχολείο κατά τις τελευταίες μέρες. Σε ένα από αυτά, είχε δει τη δανάη καθισμένη μόνη στην τάξη, με τα χέρια της να κρύβουν το λεπτό της πρόσωπο, την ίδια ώρα που οι δυο καλύτερες της φίλες, φλυαρούσαν πιασμένες αγκαζέ στο προαύλιο. Μια άλλη φορά πάλι, έπιασε τη μικρή να ζωγραφίζει αφηρημένη σχέδια την ώρα της παράδοσης του μαθήματος των αρχαίων. Ξαφνιασμένη την είχε πλησιάσει με τρόπο, διαπιστώνοντας πως αυτό που σκάρωνε στο χαρτί δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα, από εκείνα που γέμιζαν τις σελίδες των περιοδικών μόδας.

Στο άκουσμα της κουβέντας της αυτής τα χέρια του Ρωμανού άρχισαν να τρέμουν από μια οργή που μόνο στην κόρη του δεν απευθυνόταν. έτσι, τα έβαλε για μια στιγμή στις τσέπες του από φόβο μήπως τα ξαναδεί η καθηγήτρια κι αντιληφθεί το πώς ένιωθε, αλλά λίγο μετά τα τράβηξε απότομα και τα άφησε να πέσουν στα πλευρά του μη θέλοντας να εκλάβει εκείνη την προηγούμενη του κίνηση σαν ένδειξη ασέβειας.

Το μόνο που έκανε ήταν να της ζητήσει να του μιλήσει όσο πιο αναλυτικά μπορούσε για όσα είχε διαπιστώσει, κι εκείνη το έκανε πρόθυμα καλώντας τον στο γραφείο της. Εκεί, αφού επέμενε να τον κεράσει μια κούπα αρωματισμένο τσάι μέντας, συνέχισε να του μιλάει για τις αλλαγές που έβλεπε πάνω στη δανάη. Στα μαθήματα της τα πήγαινε καλά όπως πάντα, με την εξαίρεση μόνο ενός από τα πιο πρόσφατα τεστ αρχαίων που δεν τα είχε πάει καθόλου καλά. Βεβαίως η κοπέλα ήταν πλέον στην προεφηβεία κι εκεί τα σκαμπανεβάσματα έδιναν κι έπαιρναν αλλά την προβλημάτιζε κι ο τρόπος με τον οποίον αντιδρούσε η δανάη στα διάφορα ερεθίσματα και προκλήσεις του σχολικού της περιβάλλοντος. Ήταν απόμακρη, σχεδόν απούσα ορισμένες φορές κι όταν κάποιος της μιλούσε,πεταγόταν αλαφιασμένη ζητώντας του ευγενικά να επαναλάβει αυτό που της είχε πει.

Μετά, πολύ προσεκτικά άρχισε κι εκείνη να του κάνει κάποιες ερωτήσεις για την διάθεση και τη συμπεριφορά της κοπέλας, κι ο Ρωμανός μοιράστηκε μαζί της κάποια από τα συμπεράσματα στα οποία μόλις εκείνη τη στιγμή κατέληγε με λύπη. Προφανώς η μικρή όσο βρισκόταν στο δικό του σπίτι περνούσε πολύ καλύτερα, ενώ όταν πήγαινε να περάσει λίγες μέρες με την μητέρα της ένιωθε μοναξιά το λιγότερο ενδεχομένως και μια ελαφριά απόρριψη.