φωτιά κι ασήμι

5

Αθήνα 2004

Η καρολίνα διοχέτευσε όλη της την ενεργητικότητα και τη διάθεση στο παιχνίδι της κόρης της. Η δανάη ήταν ένα λεπτοκαμωμένο κοριτσάκι τριών ετών, με μακριές μεταξένιες μπουκλίτσες και με το αγγελικό χαμόγελο το οποίο συνοδεύει πάντα σχεδόν τα παιδιά της ηλικίας της.

Η καρολίνα την είχε ταίσει η ίδια και μετά αφού την πήγε στο δωμάτιο με τα άπειρα παιχνίδια της κατέβηκε στην κουζίνα να μιλήσει με τη μαγείρισσα. Το είχε αποφασίσει πως όσο κι αν αργούσε ο Ρωμανός εκείνη θα καθόταν να τον περιμένει. Θα έτρωγε μαζί του, και θα τον κερνούσε ένα ποτήρι από το αγαπημένο της κρασί, καθώς επίσης και μερικά αρωματισμένα με φρούτα φιλιά, και έντονα χρωματισμένα από το κόκκινο κραγιόν της.

Αφού συνεννοήθηκε για το δείπνο, το οποίο θα περιελάμβανε οπωσδήποτε στρείδια κι άλλα θαλασσινά, επέστρεψε στο δωμάτιο της κόρης της. Την είδε να κρατάει σφιχτά στα χέρια της μια μπάρμπι και να ετοιμάζεται να της φορέσει ένα πανέμορφο λευκό φόρεμα, κεντημένο με ένα σωρό χρωματιστές πούλιες.

-Λες να ετοιμάζεται να παντρευτεί;

Η δανάη της χαμογέλασε καθώς της μιλούσε με την παιδική βελούδινη φωνή της.

-δεν αποκλείεται, αρκεί να βρει έναν καλό άνδρα κατάλληλο για σύζυγο.

-Σαν τον μπαμπά;

Η Καρολίνα γονάτισε δίπλα της κι άρχισε να τη βοηθάει στο ντύσιμο της κούκλας.

-Ναι γιατί όχι;

Κάπως έτσι πέρασε όλο το απόγευμα. Γύρω στις εφτά η Καρολίνα την τάισε ξανά, και μετά την έκανε μόνη της ένα ωραίο μπάνιο και την ετοίμασε για ύπνο. Καθώς την έβαζε στο κρεβάτι η μικρούλα της χαμογελούσε προσπαθώντας να της χαιδέψει το δροσερό της μάγουλο.

-θα μου πεις μια ιστορία; Σήμερα βέβαια είναι η σειρά του μπαμπά αλλά δεν ήρθε στο σπίτι μας ακόμη.

Αυτό το παιδί ήταν πανέξυπνο, και είχε βέβαια δίκιο.

-Ναι, θα σου πω εγώ μια ιστορία, κι ο μπαμπάς θα πάρει τη δική μου θέση αύριο, εκτός αν είσαι καλό κοριτσάκι οπότε θα σου πω κι εγώ άλλη μια.

Η Δανάη γέλασε με σκέρτσο, και η Καρολίνα κάθισε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει για μια πριγκίπισσα που ζούσε κάπου πολύ μακριά.

Ευτυχώς έπειτα από μερικές προτάσεις τα μάτια της μικρής έκλεισαν και η γυναίκα σταμάτησε ανακουφισμένη να μιλάει. Ποτέ της δεν τα πήγαινε καλά με τέτοια πράγματα σε αντίθεση με τον Ρωμανό. Εκείνος τα έπαιζε στα δάχτυλα και μπορούσε να σκαρώσει μια ιστορία σε χρόνο μηδέν, ενώ η ίδια επέλεγε σχεδόν πάντα κάποιο από τα βιβλία με τις παγκόσμιες συλλογές παραμυθιών που διέθετε η βιβλιοθήκη του σπιτιού της για να ευχαριστήσει την κόρη της.