φωτιά κι ασήμι

33

Αθήνα 2014

Η Ναταλία τηλεφώνησε στη Ρουμπίνη κι επιχείρησε όσο πιο συνοπτικά μπορούσε να της δώσει να καταλάβει την κατάσταση κι όσα την έδεναν με τον Ρωμανό. Η ψυχολόγος που είχε κενό εκείνη την ώρα την άκουγε πασχίζοντας να βγάλει άκρη από όλα όσα κατέκλυζαν το μυαλό της.

-Δηλαδή ήταν ο τελευταίος γιατρός της μητέρας σου, σωστά;.

-Απολύτως.

-Κι εκείνη από τη μια τον κατηγόρησε κι από την άλλη προσπάθησε να μαλακώσει κάπως την κατάσταση.

-Ακριβώς.

-Κι εσύ αποφάσισες να τον πολεμήσεις με στοιχεία που βρήκες τυχαία, στοιχεία που αφορούσαν σε έναν δικό σου πελάτη αλλά ξαφνικά κάτι έγινε κι ο γιατρός σου άλλαξε το μυαλό.

-δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα...

-σοβαρά; Και πώς είναι αλήθεια; Από τη μια ορκίζεσαι πως θα τον κλείσεις στη φυλακή κι από την άλλη ετοιμάζεσαι να πας και να πάρεις την κόρη του από το σχολείο για να τη φέρεις σε εμένα.

-Ναι, αλλά με τον τρόπο που τα θέτεις τα γεγονότα τα κάνεις να φαίνονται πολύ περίεργα.

-είναι περίεργα. Και πριν από λίγο πήγες στην κηδεία της μητέρας του με τον έκτορα.

-Ναι.

-Καλά κι εγώ τι περιμένεις να πω τώρα για όλα αυτά;

-Τίποτα, απλά είσαι η αδερφή που δεν είχα ποτέ κι ένιωθα άσχημα κρατώντας σε έξω από όλα.

Η ναταλία όσο της μιλούσε πάρκαρε έξω από το ιδιωτικό σχολείο της μικρής.

Η Ρουμπίνη αναστέναξε.

-Καλά έκανες και μου μίλησες, θέλω απλά λίγο χρόνο μέχρι να τα χωνέψω όλα. Φταίνε σίγουρα και οι ορμόνες...

-έλα τώρα, μην τα ρίχνεις εκεί όλα. Το αντιλαμβάνομαι πως δε συμφωνείς με όλα αυτά που κάνω, κι ούτε κι εγώ καταλαβαίνω πλήρως τις αντιδράσεις μου.

-Η αλήθεια είναι πως το ένα μου κομμάτι ανησυχεί με την τροπή που πήραν τα πράγματα ενώ το άλλο χαίρεται για εσένα.

-σοβαρά; Και γιατί;

-επειδή φαίνεται ομορφούλα πως έφτασε η ώρα να ζήσεις και κάτι άλλο, διαφορετικό.

-Μην υπερβάλλεις, λίγο τον ξέρω τον Ρωμανό.

-Ναι, δέκα χρόνια.

-Μια φορά συναντηθήκαμε στο παρελθόν μόνο.

-Κι άλλες απλά εσύ τις αγνοούσες.