AH Ü FİGAN

YOKSUL GÜNLERİN ÇOCUĞUYUZ...

Bir zamanlar,azla yetinen insanlar yaşarmış.

Nohut oda,bakla sofa evlerde neşe ve huzur.

Kanaat erdem!İnsanlar sevmek ile dolu dolu.

Belki yokmuş giyecek ikinci bir kat elbiseleri ,

Ama yürekte sınır aşırı,sonsuz.Özeti:Mutluluk!

Bir ölümden çekincesi,o da herkesin başında!..

Gönlün bin bir telinde,her biri de ayrı değerde.

Yalan,ihanet bilinmezmiş.Aşkı tek sevdiğine...

Öğrenmemiş kolayca geçip gitmeyi.Sabır bol...

Tutkunluk hoş!..Yanında dünya gözüne çok az!..

İnanasım gelmez!..Nereden nereye?..Güç!..

Yoksul günlerin çocuğuyuz!Sahteye dönmüşüz!

Ne gerçeği bulmuşuz ne de hakikatmiş sevenimiz!

Tek beklentimiz,ikincisi,bir yedeği de bulunsun....

Bir ve tek olan değerli!Garip bir bereket içindeyiz.

Zenginiz çokk!Ama aşkın fakiriyiz,hayırlı olsun!!..