PEYGAMBER ÇİÇEĞİ ~Düzenleniyor~

PEYGAMBER ÇİÇEĞİ

 https://www.instagram.com/peygambercicegiii/?hl=tr

Arkadaşlar bu benim Instagram sayfam.. Takip ederseniz sevinirim 😍😍😍

  Uykusuz geçen bir gecenin ardından evden çıktım. Tramvaya binip cam kenarına oturarak başımı cama yaslayıp dün gece olanları düşündüm. Saruhan’ın bir katil olmadığını biliyordum, ama ne işler çevirdiğine de akıl sır erdiremiyordum.
Dün akşam sitenin önünde konuşmalarımız gözlerimin önünde canlandı. Kendisini hayatımdan çıkarsam bile başka birisinin de hayatıma giremeyeceğini açık açık söylemişti.

Dünyada çektiğimiz sıkıntılar ahiretimizi kazanmak için girdiğimiz sınavlardı aslında. Saruhan derdim mi dermanım mı bilmiyorum ama benim sınavım olduğunu çok iyi anlamıştım.
Tramvaydan indiğimde kampüse girip biraz sonra başlayacak olan dersimi sınıfta beklemeye karar verip fakülteme yöneldim.

Hasta değildim ama kendimi hastalanmış gibi yorgun ve psişik çöküntüye uğramış gibi hissediyordum. Dersten çıkıp okulun kafeteryasına gittiğimde bir masada tek başına oturan Gülfiye’nin yanına gittim. Masaya kitaplarımı bırakıp sandalyeden birisini çekip oturdum.
“Selamünaleyküm.”
Ders kitabından başını kaldırıp yorgun gözlerle bana baktı.

“Aleykümselam canım.”

“Yorgun görünüyorsun,” dedim.

“Sende öyle,” dedi.

“Vizeler bitene kadar sanırım herkesi böyle göreceğiz,” dediğimde Gülfiye tebessüm etti. Akabinde aklına gelen düşünceyle bıkkınlıkla bakan gözleri canlandı.

“Ne oldu?” Dedim merakla.

“Yok bir şey,” dediğinde ona inanmadım.
Gülfiye’yi iyi tanıyordum, belli ki bir şeyler olmuştu.

“Hadi ama bana mı yutturuyorsun. Çıkar ağzındaki baklayı.”

Koca bir sırıtışın ardından ne çıkacağı bende merak uyandırmıştı.
“Dün dersim geç bittiğinde eve dönerken hava baya kararmıştı. Eve daha çabuk döneyim derken hani sen bize geldiğinde kaybolduğun ara sokak var ya.”
Yanlışlıkla girip kaybolduğum sokağı hatırlayıp başımı sallayarak onu onayladım.

“İşte o sokağa girdiğimde peşime birisi takıldı, aksi gibi sokak sessiz ve boştu.”
Arkadaşımın yaşadığı  korkuyu bende yaşamışım gibi içime bir korku kaplarken telaşla ona doğru eğildim.

“Bir şey olmadı demi. Sen iyi misin?”
Heyecanla sıraladığım soruları elinin ayasıyla ağzımı kapatarak susturmuştu beni.

“Kızım bir dur anlatacağım.”

Başımla onu onayladığımda elini çekti.

“Adımlarımı hızlandırdıkça arkamdaki otuzlu yaşlarda olduğunu tahmin ettiğim adam da hızlanıp bana yetişti. Beni kolumdan yakalayıp kendisine doğru çevirdiğinde aklım çıkacak sandım. Daha ben kaçmaya bile yeltenemeden sapığın arkasından birisi bunun ensesinde  tuttuğu gibi sapığı yere serdi. Bu yabancı siluet sapığın üstüne çıkıp bayıltana kadar dövdü. O anki şok ve korkuyla arkamdaki bir evin duvarına sinmiş, ellerimle yüzümü kapatmış, dualar okuyordum. Sapığın bağırık sesleri kesildiğinde karşımda dikilen birisinin varlığını hissettim. Ellerimi yüzümden çektiğimde kiminle karşılaştım dersin?”

Gülfiye’nin sırıtmasından kim olduğunu anlamıştım. İkimizde aynı anda “Alii,” dediğimizde sessizce gülmüştük.

“Ali karşıma dikilip beni teselli etmeye çalıştı. Sonra sokağın başında park ettiği arabasına binip bir marketin önünde durup bana su aldı. Sakinleşinceye kadar yaptığı şakalarla beni gülümsetti. Kendimi iyi hissedince de eve bıraktı.”