Roxy miała normalne życie... do czasu gdy spotyka tajemniczego czarnoksiężnika i wszystko się komplikuje. Dawno skrywane tajemnice wyjdą na jaw, przyjaciel okaże się wrogiem a wróg przyjacielem. Kim jest tajemniczy czarnoksiężnik i co go tak naprawd...
- Reszty nie trzeba. - gdy to powiedziałem to szybko pobiegłem za nią
- My będziemy czekać przy samolocie na was. - rzekł Duman po czym zmienił się w wronę i odleciał. Szybko dogoniłem Roxy, wyszedłem jej na przeciw i spytałem
- Hej, hej, co to było? Jak tyś to zrobiła?
- Na początek czułam strach, ale później adrealinę. To pod jej wpływem udało mi się wydostać i pokonać wredne wiedźmy oraz przerośniętą jaszczurkę. Jak będziemy w naszej nowej bazie będę musiała wziąć porządby prysznic. - odpowiedziała
- Ha ha ha. Bardzo śmieszne. Przez ciebie prawie dostałem zawału. Nie strasz mnie tak więcej, jasne? Bo ja... - powiedziałem ale w porę ugryzłem się w język
- Dziękuję. Jesteś prawdziwym przyjacielem. - gdy to powiedziała to mnie przytuliła. Trochę dziwnie się z tym czułem ale nie wiadomo czemu oddałem uścisk. Kogo ja oszukuję. Ja ją naprawdę bardzo lubię. Przy niej czuję się inaczej, lepiej, czyję i wiem to, że ona też mnie lubi. To śmieszne. Trzy miesiące temu skakaliśmy sobie do gardeł, próbowałem ją zabić a teraz się przytulamy. Ona ma w sobie jakąś dziwną moc.
Lecz piękne chwile muszą być zniszczone przez najbardziej irytujące osoby - a mianowicie Trix i przerośniętą jaszczurkę.
- Na serio, to się zaczyna robić nudne. - powiedziała Roxy
- Myślisz o tym samym co ja? - spytałem posyłając jej swó złośliwy uśmiech
- Mam nadzieję, że tak. - odparła
- Ufasz mi? - spytałem
- Co?
- Czy mi ufasz? - spytałem ponownie czując, że się czerwienię
- Tak. - odpowiedziała
- Więc rób to co ja.
Razem zaczęliśmy walczyć z jaszczurką i głupimi wiedźmami. Pokazywałem jej na migi formuły niektórych zaklęć, szybko się orientowała. Ale wiedźmy nie dawały za wygraną. Widocznie będę musiał osobiście im sprać tyłki.
- Roxy odsuń się ode mnie na pięć kroków w tył i zatkaj porządnie uszy. - powiedziałem szykując się do rzucenia zaklęcia
- O co chodzi? Co się dzieje?
- Powiedziałaś, że mi ufasz, więc rób co ci każę. Tylko nie zwalaj później na mnie winy, że coś co się stało i nie umiesz chodzić.
- Dobrze.
Zaczekałem aż się odsunie, w bardzo szybkim tempie wykonałem odpowiednie pieczęcie, wziąłem głęboki oddech i z moich rąk wystrzeliły płomienie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
