HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

6: Σκοτεινές Εποχές

Υπήρχε γαλήνη και ηρεμία. Η Κέιτ πήρε μια βαθιά ανάσα ευχαριστημένη.

«Ώστε έτσι είναι το μετά.» σκέφτηκε.

Άνοιξε τα μάτια της περιμένοντας να αντικρίσει το απόλυτο σκοτάδι. Αλλά έκανε λάθος. Αυτό που αντίκρισε ήταν ένα λευκό ταβάνι. Έσμιξε τα φρύδια της μπερδεμένη. Που βρισκόταν;

«Κέιτι;» άκουσε την φωνή της Σούζαν.

Μισοέκλεισε τα μάτια της και ανασηκώθηκε. Ένιωσε μια μικρή ζαλάδα ενώ το κεφάλι της άρχισε να πονάει.

«Σούζαν;» ρώτησε μπερδεμένη. Η αδερφή της στεκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα κοιτάζοντας από το πελώριο παράθυρο.

«Μην σηκώνεσαι απότομα.» της είπε προλαβαίνοντας την.

Η Κέιτ ανακάθισε στο κρεβάτι ενώ η Σούζαν σήκωσε το πάνω μέρος του κρεβατιού πατώντας ένα κουμπί.

«Που... που είμαστε;» ρώτησε κοιτάζοντας τριγύρω της. Το δωμάτιο ήταν υπερχλιδάτο και η Κέιτ ήθελε να μορφάσει. Όχι από πόνο αλλά από αποδοκιμασία. Υπήρχαν και αξιοπρεπή δημόσια νοσοκομεία. Ούτως ή άλλως δεν είχε και τίποτα σοβαρό.

Η Σούζαν της απάντησε αλλά εκείνη ήταν πολύ απασχολημένη προσπαθώντας να θυμηθεί πως βρέθηκε εδώ. «Σούζαν; Τι συνέβη;»

Η Σούζαν δεν είπε τίποτα. Μόνο την κοιτούσε με ακανόνιστη ανάσα ενώ τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν. «Ω Κέιτι.»

Δεν το είχε καταλάβει αλλά και τα δικά της μάτια είχαν αρχίσει να βουρκώνουν. «Σούζαν... τι έγινε;»

Τα χείλη της Σούζαν έτρεμαν από τον φόβο. Πως θα της έλεγε κάτι τέτοιο; Η κοινωνική λειτουργός τους είχε πει ότι καλύτερο θα ήταν να της το πει ένας από τους δυο κι όχι εκείνη. «Το πάρτυ...» ξεκίνησε να λέει. «Κάτι έγινε και έφυγες. Το θυμάσαι αυτό;»

Η Κέιτ χαμήλωσε λιγάκι το βλέμμα της. «Ναι... ναι το θυμάμαι.» Είχε βρει τον Τζέικ να φασώνεται στο δωμάτιο των φιλοξενούμενων με μια κοπέλα που φορούσε το κοστούμι της Μαύρης Χήρας.

«Γυρνούσες σπίτι μέσω του Σέντραλ Πάρκ... και... έκοψες δρόμο και αυτός ο τύπος...»

Άκουσε την φωνή του μες το μυαλό της τόσο καθαρά και όλες οι αναμνήσεις άρχισαν να την κατακλύζουν. «Έι κούκλα. Δεν με ακούς;» Η Μέλανι που την πήρε τηλέφωνο για εκατομμυριοστή φορά και τελικά της απάντησε. Και αυτή η πέτρα που ήρθε με μανία καταπάνω της. «Θα έπρεπε να ακούς όταν σου μιλάνε κούκλα.»