HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

26: Που Πάμε Τώρα Που Έχουν Φύγει;

«Θεέ μου Κέιτ!!!»

Ακούω την φωνή της συνέχεια. Σαν μια αναθεματισμένη λούπα στο μυαλό μου.

Τα τελευταία της λόγια πριν χαθεί μπροστά στα μάτια μου. Και έπειτα την βλέπω να γίνεται στάχτες. Κατεβάζω το υπόλοιπο μισό του ποτού μου και αφήνω με δύναμη το ποτήρι στον πάγκο. «Γέμισε το!!!» λέω με σταθερή φωνή στον μπάρμαν.

Ο τύπος πίσω από την μπάρα με κοιτάζει σκεπτικός. Δεν λέει τίποτα. Απλά γεμίζει ξανά το ποτήρι.

Δεν νομίζω πως θέλει να πει κάτι. Όλο και κάποιον θα έχασε.

Όλοι χάσαμε κάποιον.

Απλά εγώ τους έχασα όλους και τώρα προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να κάνω τις αναθεματισμένες τις εικόνες να σταματήσουν.

Δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που να μην βλέπω τους πάντες να γίνονται στάχτες. Ξανά και ξανά και ξανά. Άνδρες και γυναίκες. Μητέρες και παιδιά. Νέοι. Ηλικιωμένοι. Όλοι στάχτες. Όλοι εξαφανισμένοι.

Το μπαρ είναι σκοτεινό και σχεδόν άδειο.

Φυσικά και είναι άδειο.

Είναι πρωί ακόμα και μόνο οι τακτικοί πελάτες βρίσκονται αυτή την στιγμή μέσα:

Ο Φράνκ, ένας εξηνταπεντάρης που ήταν τακτικός πελάτης πριν ακόμα χαθεί το πενήντα τις εκατό του πληθυσμού του πλαντήτη.

Ο Αλ, ένας σαρανταεπτάχρονος τύπος που έπιανε πάντα θέση κοντά στο τζούκμποξ βάζοντας όσα τραγούδια του Jimmy Hendrix υπήρχαν διαθέσιμα.

Ο Ζακ, που δεν πρέπει να είναι πάνω από σαράντα τρία, έγινε μέλος της παρέας μας περίπου μια εβδομάδα μετά από εμένα.. Εμφανίστηκε κουστουμαρισμένος με το όπως αποδείχθηκε γαμπριάτικο κοστούμι του. Η μέλλουσα γυναίκα του έγινε στάχτες μπροστά στα μάτια του. Αφού φυσικά είχαν γίνει στάχτη όλοι υπόλοιποι καλεσμένοι!!! Ευτυχώς είχε σταματήσει να φοράει το κοστούμι μετά την τρίτη ημέρα.

Και έπειτα ήμουν εγώ!!! Η Κέιτ Μπίσοπ. Η Τιμωρός του Λος Άντζελες. Γέννημα θρέμμα του Μανχάταν που ακουμπούσε τουλάχιστον εκατό δολάρια καθημερινά σε αυτό το τρισάθλιο μπαρ. Έπιανα πάντα την τέρμα θέση στην μπάρα και έπινα, έπινα, έπινα μέχρι ή να μου σπάσουν τα νεύρα όλοι οι ηλίθιοι που πλάκωναν μετά τις πέντε το απόγευμα είτε να ξεραθώ από το ποτό και να με μαζέψει σαν καλή νταντά που ήταν ο Κάιλ.

Κάθε φορά πριν καθίσω σε αυτό το σκαμπό ρίχνω μια καλή παρατεταμένη ματιά. Περιμένοντας να δω κάποιο ίχνος στάχτης. Κάτι που να μου λέει ότι εδώ ήταν η θέση κάποιου άλλου. Ποιος να καθόταν εδώ άραγε; Ποιανού την θέση έχω πιάσει; Αλλά ποιος νοιάζεται; Όποιου κι αν ήταν η θέση δεν είναι εδώ για να μου ζητήσει να του δίνω. Άραγε έγινε στάχτες ακριβώς εδώ;