HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

32: Seiiki/Καταφύγιο

Το κρύο περονιάζει το σώμα μου καθώς ανεβαίνω ακόμα τα σκαλιά. Όταν είχα βρεθεί στην βάση μου είχαν φανεί ατελείωτα και όπως αποδείχθηκε είναι όντως ατέλειωτα.

Σφίγγω το αντιανεμικό μου μπουφάν γύρω από το σώμα μου. Σκέφτομαι πως ίσως ο Κάιλ θα μπορούσε να είχε ειδοποιήσει την Τζες νωρίτερα και να μην είχα έρθει μέσα στον χειμώνα. Καθώς το χιόνι ακουμπάει το πρόσωπο μου το νιώθω σαν λεπίδες αλλά δεν μπορώ να βγάλω τα χέρια μου μέσα από τις τσέπες του μπουφάν. Έχω κάνει πέντε στάσεις και αρχίζω να σκέφτομαι πως δεν υπάρχει Καταφύγιο. Μόνο σκαλιά, ατέλειωτα σκαλιά. Έχω αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου όταν λίγο πιο μακριά εμφανίζεται μια πύλη Τορίι. Επιταχύνω το βήμα μου και λίγα λεπτά αργότερα φτάνω στην πύλη. Δύο αγάλματα Κομάϊνου πλαισιώνουν την πύλη. Το ένα έχει κλειστό το στόμα του ενώ το άλλο ανοιχτό. Πλησιάζω με αμφιβολία την πύλη η οποία φαίνεται πολύ παλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω την πόρτα όσο πιο δυνατά μπορώ.

Περνάνε αρκετά λεπτά όταν επιτέλους η πύλη ανοίγει και μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά, όχι πάνω από σαράντα εμφανίζεται. Μου λέει κάτι στα Ιαπωνικά και μάλλον από το μπερδεμένο μου ύφος καταλαβαίνει πως δεν ξέρω την γλώσσα. «Τι θέλετε;» μου λέει τελικά.

«Ζητώ άδεια για να εισέλθω στο Καταφύγιο Σένσει.» λέω σχεδόν μηχανικά αυτό που μου είχε μάθει ο Γιοσίρο.

Η Σένσει με κοιτάζει με σνομπ ύφος. «Όχι.»

«Τι; Γιατί; Ανέβηκα όλα αυτά τα σκαλιά για το τίποτα;»

«Η απάντηση μου είναι όχι. Κι άλλοι έχουν ανέβει τα σκαλιά για το Καταφύγιο. Δεν ανήκαν εδώ. Όπως ούτε κι εσύ ανήκεις εδώ Αμερικανίδα. Πήγαινε πίσω στο σπίτι σου.» μου λέει και γυρίζει να φύγει.

«Χέι!»

Η πύλη κλείνει πίσω της και μένω άναυδη. Ο Γιοσίρο δεν έλεγε ψέματα όταν με προειδοποίησε πως η Σένσει δεν θα με δεχτεί.

Και τώρα τι; Έκανα σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα για να ανέβω τα σκαλιά και με ένα μόνο όχι θα φύγω;

«Ίσως να χρειαστεί να περιμένεις και μέρες ολόκληρες για να σε δεχτεί.» θυμάμαι τα λόγια του Γιοσίρο.

Λοιπόν... ας είναι!!! Θα μείνω εδώ μέχρι να με δεχθεί.

Κάθομαι κάτω πίσω από ένα από τα αγάλματα Κομάϊνου για να μην με χτυπάει ο αγέρας και το χιόνι και περιμένω.

Η αυγή χαράζει αμυδρά στον ορίζοντα.

Έχω ήδη χτυπήσει ξανά την πύλη και η Σένσει μου αρνείται ξανά την είσοδο. Νιώθω το σώμα μου να τρέμει και όσο και να τυλίγω το μπουφάν γύρω από το σώμα μου το ρίγος δεν σταματά.

Χιονίζει ασταμάτητα από την πρώτη στιγμή που ένιωσα την πρώτη νιφάδα να αγγίζει το πρόσωπο μου και είμαι σίγουρη πως το χειρότερο πιθανό σενάριο θανάτου, δηλαδή το να γίνω χιονάνθρωπος, μοιάζει κοντινό.

Ο Γιοσίρο μου είχε δώσει ξηρά τροφή και νερό και είχε επιμείνει να πάρω μαζί μου μια μάλλινη κουβέρτα.

Υποθέτω πως ήταν απολύτως σίγουρος ότι δεν θα με δεχτούν στο Καταφύγιο με την πρώτη.

Το χιόνι σταματά τις μεσημεριανές ώρες και οι ακτίνες του ήλιου με ζεσταίνουν καθώς η Σένσει αρνείται για ακόμα μια φορά να με δεχτεί.

Στις πτυχές των Κομάϊνου το χιόνι αρχίζει να λιώνει σταδιακά και να πέφτει σε μικρές ρηχές λιμνούλες.

Και πάνω που αρχίζω να αναθαρρώ για την λιακάδα, το χιόνι επιστρέφει. Αυτή την φορά πιο εχθρικό. Και η κουβέρτα του Γιοσίρο γίνεται η σανίδα σωτηρίας μου.

Αρχίζω να σκέφτομαι πως πρέπει να τα παρατήσω καθώς το σώμα μου τρέμει σύγκορμο και τα δόντια μου τρίζουν σαν παλιές τζαμαρίες σε μεγάλο σεισμό.

Πόσο κρύο αντέχει άραγε το ανθρώπινο σώμα πριν αρχίσει να καταρρέει; Κάπου είχα διαβάσει πως κάτω από τους -10 το σώμα αρχίζει να καταρρέει... νομίζω.

Σηκώνομαι αποφασισμένη αυτή την φορά. Αυτή είναι η τελευταία μου προσπάθεια.

Είτε θα με δεχτεί τώρα είτε θα γυρίσω πίσω κάνοντας ότι μπορώ για να γίνω καλά μόνη μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω με όση δύναμη αντέχουν τα παγωμένα μου δάχτυλα την πόρτα. Λίγα λεπτά αργότερα η Σένσει εμφανίζεται στην πύλη.

«Σου είπα πως δεν ανήκεις εδώ. Πόσες φορές πρέπει να σου πω όχι για να φύγεις;»

«Δεν πρόκειται να φύγω. Ήρθα εδώ για έναν λόγω και είτε θα με δεχτείς είτε θα μείνω εδώ έξω και θα παγώσω του θανατά.»

«Πες μου τον λόγω.» με ρωτάει υπεροπτικά. «Γιατί να σε αφήσω να μπεις;»

«Γιατί είμαι χαμένη. Είμαι χαμένη... και... δεν... πρόκειται... να...»

Τα πάντα σκοτεινιάζουν γύρω μου και νιώθω το σώμα μου να σωριάζεται στην πύλη.

Υποθέτω θα με αφήσει εδώ έξω. Ανάμεσα στα δύο Κομάϊνου.

Ίσως να γίνω κι εγώ άγαλμα.

Να προστατεύω το Καταφύγιο αλλά να μην μπορώ να μπω μέσα ποτέ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Soundtrack: ScoreHero - Skylifter