HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

37: Όχι Έτοιμη/ Mada

«Τι θα κάνεις λοιπόν;» με ρωτάει ο Νόα καθώς κατευθυνόμαστε προς την πέτρινη πλατεία.

Τον κοιτάζω μπερδεμένη. «Τι εννοείς;»

«Σήμερα είναι η αποφοίτηση. Η Σένσει θα σου δώσει την επιλογή είτε να μείνεις εδώ είτε να φύγεις. Τι σκοπεύεις να κάνεις;»

Καθώς πλησιάζουμε προς την πέτρινη πλατεία σκέφτομαι αυτόν τον ενάμιση χρόνο που πέρασα στο Καταφύγιο. Τι να επικρατεί στον έξω κόσμο άραγε; Είναι ακόμα τόσο άσχημη η κατάσταση όσο ήταν τον πρώτο χρόνο μετά τον Αποδεκατισμό; «Μου αρέσει εδώ Νόα όμως δεν μπορώ να μείνω. Όχι άλλο.»

Ο Νόα χαμηλώνει το βλέμμα του και διακρίνω λύπη στο πρόσωπο του. «Σε καταλαβαίνω.»

«Μπορείς να βγαίνεις από το Καταφύγιο και να επιστρέφεις όποτε θες;»

«Εννοείται πως ναι.»

«Τότε μπορείς να έρθεις να με βρεις στο Λος Άντζελες κάποια στιγμή.»

Ο Νόα με κοιτάζει και χαμογελάει γλυκόπικρα. «Γιατί όχι;»

Φτάνουμε στην πέτρινη πλατεία όπου περιμένουν οι υπόλοιποι εκπαιδευόμενοι που είχαν φτάσει την ίδια περίπου χρονική περίοδο με εμένα.

Η Σένσει βρίσκεται στο μπαλκόνι που βλέπει στην πλατεία περιμένοντας. Από στιγμή σε στιγμή θα μας ανακοίνωνε πως έχουμε αποφοιτήσει. Έτοιμοι να γυρίσουμε πίσω στις ζωές μας.

Ο Νόα προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου για παρέα και η αλήθεια είναι πως ένιωθα την ανάγκη να έχω κάποιον μαζί μου.

Με εμένα συμπληρώνετε η λίστα των εκπαιδευόμενων και η Σένσει παίρνει τον λόγο.

«Εκπαιδευόμενοι!!! Πέρασε πολύς καιρός από τότε που χτυπήσατε την πύλη του Καταφύγιου. Σήμερα ήρθε η ώρα κάποιοι από εσάς να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους εδώ. Όσοι αποφοιτήσετε σήμερα μπορείτε να μείνετε στο Καταφύγιο για όσο θέλετε ή να επιστρέψετε στις ζωές σας έχοντας όλες μου τις ευλογίες. Αφού ακούσετε όλοι τα ονόματα σας μπορείτε να ανεβείτε στον Ναό για να διαβείτε τον Δρόμο του Τσαγιού.»

«Τι γίνετε με όσους δεν αποφοιτούν;» ρωτάω ψιθυριστά τον Νόα.

«Κάποιοι μένουν μέχρι να τα καταφέρουν. Άλλοι φεύγουν. Άλλοι...»

«Άλλοι τι;»

Ο Νόα δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει καθώς η Σένσει αρχίζει να φωνάζει ένα ένα τα ονόματα. Ακούω με προσοχή, περιμένοντας να ακούσω το όνομα μου. Όμως η ώρα περνάει και η Σένσει ολοκληρώνει χωρίς να φωνάξει το όνομα μου. Μένω σιωπηλή, κοιτάζοντας την Σένσει να απομακρύνεται από το μπαλκόνι και σιγά σιγά όλοι οι επιτυχόντες να κατευθύνονται στον Ναό.