HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

60: Σπιτικό

Ούτε που θυμάμαι την όψη αυτού του μέρους. Η ανάμνηση μοιάζει τόσο μακρινή. Τόσο θολή. Τολμώ να πω ακόμα και αθώα.

Δεν θυμάμαι την όψη του γραφείου του Ντέρεκ, το μόνο που θυμάμαι από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ μέσα ήταν πως η Νέα Υόρκη είχε δεχθεί επίθεση από έναν εξωγύηνο στρατό.

Δεν το νιώθω δικό μου παρόλο που η διαθήκη του Ντέρεκ έλεγε το αντίθετο. Λίγες εβδομάδες μετά την κηδεία της Σούζαν ο συμβολαιογράφος του Ντέρεκ με κάλεσε για την διαθήκη του. Πλέον το 30% των μετοχών της Μπίσοπ Εκδοτικής που κατείχε ο Ντέρεκ και το 10% των μετοχών της Σούζαν ανήκουν σε εμένα μαζί με το δικό μου 10% που μου άφηνε στην διαθήκη του ο Ντέρεκ. Και αυτή την στιγμή στέκομαι στο «γραφείο» μου. Όμως δεν το νιώθω δικό μου και δεν θα το νιώσω ποτέ.

Η Ντέιζι, μια από τους συνεργάτες του Ντέρεκ που εκτελεί καθήκοντα προσωρινής γραμματέας μπαίνει μέσα. «Κέιτι γλυκιά μου, είναι όλοι εδώ.»

Γνέφω στην Ντέιζι και ρίχνω μια παρατεταμένη ματιά έξω από το παράθυρο. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Η καθημερινή κίνηση του Μανχάταν από κάτω. Ο κόσμος περπατά στα πεζοδρόμια. Πηγαίνουν στην δουλειά τους. Ή βόλτα. Όλοι συνεχίζουν την ζωή τους. Και το ίδιο ελπίζω να μπορέσω να κάνω κι εγώ. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να διευθετήσω. Ξεκινώντας από το να παραιτηθώ από την θέση της Προέδρου της Εκδοτικής. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το γραφείο. Η αίθουσα συνεδριάσεων βρίσκετε στο τέλος του διαδρόμου και βρίσκω όλους τους μέτοχους εκεί. Με κοιτάζουν παρατεταμένα λες και δεν με αναγνωρίζουν για λίγο. Όμως κι εγώ δεν με αναγνώρισα σήμερα το πρωί όταν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είμαι υπερβολικά καθωσπρέπει ντυμένη και μοιάζω με κόπια εργαζομένων σε μεγαλοεταιρείες. Μόνο που δεν είμαι έτσι εγώ. Δεν νιώθω άνετα φορώντας ένα εφαρμοστό μακρύ μαύρο φόρεμα με λαιμό και μακριά μανίκια και τα μαλλιά μου μαζεμένα σε μια σινιόν χαμηλή κοτσίδα. Νιώθω άνετα μέσα στην σπάντεξ αλεξίσφαιρη στολή μου, με τον εξοπλισμό μου.

«Καλημέρα.» λέω με έναν κόμπο στον λαιμό. «Με συγχωρείται για την καθυστέρηση.»

Η μοναδική άδεια καρέκλα βρίσκετε στην άλλη άκρη. Η θέση του Ντέρεκ. Διανύω την απόσταση και κάθομαι με αμφιβολία. Είμαι σίγουρη πως από αυτή την θέση ο Ντέρεκ ενέπνεε δέος. Όμως στοίχημα εγώ δείχνει αστεία, ζαρωμένη και γελοία.

Ο Τζέισον, που κάθετε στα δεξιά μου, μου ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση.

«Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την σκληρή δουλειά που κάνατε όλους αυτούς τους μήνες. Ξέρω πόσο δύσκολα ήταν μετά τον θάνατο του Ντέρεκ να συνεχίσετε με την Εκδοτική. Όπως επίσης ξέρω πως οι φήμες για τον Ντέρεκ έκαναν κακό. Κι αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεστε εδώ. Νομίζω πως όλοι εδώ μέσα συμφωνούμε πως δεν κάνω για πρόεδρος της Εκδοτικής. Δεν έχω ιδέα από αυτά, δεν παίρνω σωστές αποφάσεις και οι φήμες για τις παράνομες δραστηριότητες του Ντέρεκ δεν είναι απλά φήμες και όλοι το ξέρουμε.»