HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

41: Αναλαμβάνοντας Τον Ρόλο

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο καθώς τα μίλια φεύγουν γρήγορα πίσω μου.

Σκέφτομαι όλο αυτό τον καιρό που πέρασα στην Ιαπωνία και νιώθω πως όλα αυτά μοιάζουν σαν ψέμα. Λες και δεν τα έζησα εγώ. Όμως τα έζησα. Όλα!!! Το Καταφύγιο. Τον Ναό. Την Τελετή Τσαγιού. Τον Ρόνιν!!! Και για ακόμα μια φορά βρίσκομαι στον δρόμο για το Λος Άντζελες... ή για να γίνω πιο ακριβής στον αέρα για το Λος Άντζελες.

Κάθε φορά επιστρέφω στο Λος Άντζελες και πλέον έχω χάσει το μέτρημα. Και το Λος Άντζελες δεν είναι το σπίτι μου. Όχι το πραγματικό μου σπίτι. Είναι όμως το μέρος που νιώθω ελεύθερη. Ελεύθερη από τον Ντέρεκ, ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου. Να είμαι η Hawkeye. Όμως δεν είμαι η Hawkeye τα τελευταία δυο χρόνια. Ο Αποδεκατισμός με άλλαξε και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να συνεχίσω να είμαι η Hawkeye.

Κι αν δεν μπορώ να είμαι πλέον; Τι θα κάνω;

Το Λος Άντζελες μοιάζει καλύτερα. Υπάρχει μια ζωντάνια η οποία είχε χαθεί μετά τονΑποδεκατισμό όμως μπορώ να το νιώσω. Το ξέρω πως τα πράγματα δεν θα επιστρέψουν στην κατάσταση προ Αποδεκατισμού όμως φαίνεται πως τα πράγματα καλυτερεύουν. Και αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Είναι αργά το βράδυ και επιστρέφω στο διαμέρισμαμετά από την πολύωρη πτήση μου εξουθενωμένη όταν ακούω φωνές λίγα μέτρα πιο μπροστά.Και οι φωνές δεν είναι ευχάριστες.Ακούγεται σαν συμπλοκή.

Συμπλοκή!!!

Τρέχω προς το σημείο απ' όπου έρχονται οι φωνές. Τρεις τύποι έχουν περικυκλώσει κάποιον και τον χτυπάνε. Και αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από τον Κάιλ. Για όνομα του Θεού ρε νέρντουλα, ακόμα να μάθεις αυτοάμυνα; Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Οποιοδήποτε σημάδι κούρασης εξαφανίζετε και η αδρεναλίνη διαπερνά όλο μου το σώμα. Βγάζω το τόξο από τον σάκο μου και τρέχω τοποθετώντας ένα βέλος, έτοιμη να ρίξω.

«Θες κι άλλες νέρντουλα; Θες να σε σπάσουμε στο ξύλο;» φώναξε ένας από τους ληστές.

«Νομίζω πως εσείς θέλετε λιγάκι ξύλο!!!» λέω όλο ειρωνεία.

Γυρίζουν και με κοιτάζουν αφήνοντας τον Κάιλ.«Και τώρα που έχω την προσοχή σας αγόρια τι λέτε να τις φάτε και να φύγετε;»

Μου παίρνει λιγότερο από πέντε λεπτά να τους τακτοποιήσω και όταν δένω και τον τελευταίο γύρω από τον στύλο πηγαίνω προς τον Κάιλ, ο οποίος αρχίζει να συνέρχεται.

«Καλά άκουσα την φωνή σου!!!» λέει ζαλισμένος.

«Έλειψα για πόσο; Σχεδόν δύο χρόνια; Και ξεχνάνε πως το Λος Άντζελες έχει μια Hawkeye;»λέω καθώς τον σηκώνω από κάτω.