HAWKEYE (Marvel MCU Fanfiction) Ελληνική Version

27: Στάχτες

«Ω Θεέ μου Κέιτ. Κέιτι;»

Ήταν εδώ. Μόλις τώρα ήταν εδώ. Μπροστά στα μάτια μου. Αλλά τώρα έχει χαθεί. Ένας μικρός σωρός από στάχτες υπάρχει για να μου θυμίζει τον τρόπο που χάθηκε. Κοιτάζω τριγύρω μου. Ονειρεύομαι; Ναι, ίσως αυτό να είναι. Αλλά όχι!!! Καθώς κοιτάζω τριγύρω μου όλα γίνονται χειρότερα. Όλοι γίνονται στάχτη. Εκείνο το παιδί λίγα μέτρα μακριά μου. Κι εκείνη η κοπέλα κοντά στην ηλικία μου. Και αυτό συνεχίζει σε κάθε ένα από τα άτομα που βρίσκονται στο πάρκο. Για μισό λεπτό!!! Δεν ήταν μόνο η Σούζαν μαζί μου. Η ανάσα μου γίνεται ακόμα πιο ακανόνιστη. Κάπου εδώ θα τριγυρνά!!!

«Τυχερή;» φωνάζω δυνατά.

Τίποτα.

Δεν μπορεί να έχει πάει μακριά.

«Τυχερή;» φωνάζω ξανά. Αυτή την φορά πιο δυνατά.

Περπατάω κοιτάζοντας τριγύρω μου. Φωνάζοντας το όνομα της. Πέφτω πάνω σε κάποιον.

«Βοήθησε με.» λέει αδύναμα μια κυρία λίγο πριν γίνει στάχτες.

Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω. Αλλά τι μπορώ να κάνω; Εδώ καλά καλά δεν ξέρω γιατί συμβαίνει ότι είναι τέλος πάντων αυτό που συμβαίνει.

«Τυχερή!!!» αυτή την φορά δεν φωνάζω το όνομα της. Είναι μια κραυγή αγωνίας. Δεν χρειάστηκε ποτέ να την φωνάξω πάνω από τρεις φορές. Στην δεύτερη ήταν πάντα στο πλάι μου. Μόνο όταν το πόδι μου κλωτσάει κάτι μεταλλικό σταματώ. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και σκύβω αργά. Το σκούρο καφέ δερμάτινο κολάρο με το ασημένιο μενταγιόν κείτεται μπροστά στα πόδια μου. Παρόλο που ξέρω τι γράφει το ασημένιο μενταγιόν το κοιτάζω. Το όνομα της γράφετε με λεπτά καλλιγραφικά γράμματα στο μπροστινό μέρος και στο πίσω η διεύθυνση του διαμερίσματος μου με τον αριθμό του κινητού μου. Όχι. Όχι κι αυτήν!!!

Την ώρα που σηκώνομαι και κοιτάζω τριγύρω μου όλοι έχουν χαθεί. Ένας προς έναν, όσοι βρισκόντουσαν στο πάρκο τώρα είναι στάχτες. Τι στο καλό συμβαίνει; Έχουν χαθεί όλοι; Και εγώ γιατί είμαι ακόμα εδώ; Κοιτάζω τα χέρια μου. Ίσως από στιγμή σε στιγμή να γίνω στάχτες. Όμως τίποτα δεν γίνεται.

Έχουν όλοι γίνει στάχτες; Είμαι μόνη μου; Γιατί δεν έχω γίνει κι εγώ στάχτες;

Δεν είναι δυνατόν να έχω μείνει μόνο εγώ.

Πηγαίνω προς την πόλη. Ευχόμενη να υπάρχει κάποιος. Έστω και ένα άτομο.

Δεν έχω ξανά δει την Venice Beach τόσο έρημη. Τόσο... στοιχειωμένη!!! Όλα είναι τόσο σιωπηλά. Τινάζομαι απότομα όταν ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου.