SUGA Imagine // Przez Ciebie.

*31

-VEGAS, TY PIERDOLONY KUTASIE! ZOSTAW JĄ!

Walenie w drzwi nie ustaje, tylko się nasila. Leżysz nieprzytomna w rogu łazienki, nieświadoma odgrywającej się obok sceny.

-Spierdalaj!-wrzeszczy rozwścieczony mężczyzna.-Jeśli ci życie miłe! WYPIEPRZAJ!-i w tym właśnie momencie przez drewno przechodzi zaciśnięta pieść.-Kurwa!-Vegas sięga do bokserek i wyciąga z nich klucz. Otwiera drzwi i pierwsze co widzi to lufa wycelowana prosto w jego twarz.
Nairobi rzuciła krótkie spojrzenie na ciebie leżącą w rogu bez świadomości, ale zaraz przeniosła spojrzenie na swojego szefa.

-Pieprzony kutasie.-powiedziała cicho przekrzywiając głowę w bok. Jej pocieniowane, ścięte na krótko włosy miały pomalowane końcówki na fioletowo. Na sobie miała czerwony kombinezon i czarne, wojskowe buty. Nie wyglądała na kogoś, kto może sobie żartować i Vegas to wiedział. Jak na przestępcę była bardzo honorowa. Porywacz wiedział doskonale, że Nairobi nie zawaha się strzelić.

-Pożałujesz tego.-wysyczał przez zęby, po czym zabrał swoje spodnie z podłogi, rzucił ostatnie, wściekłe spojrzenie na ciebie, po czym opuścił łazienkę. Łypnął groźnie na Madryta i Oslo stojących pod ścianą.

-Nie dało się zatrzymać tej pieprzniętej szajbuski, co?-warknął na nich i zszedł w dół po schodach. Nairobi skinęła na nich głową i dwójka udała się za szefem.

[*]

Poczułaś pod sobą zimną posadzkę. Zacisnęłaś mocno oczy, zagryzłaś usta błagając w myślach by to co pamiętasz okazało się tylko koszmarem. Żebyś obudziła się w swoim łóżku. Z kotem leżącym obok i słońcem przebijającym się przez zasłony. Pragnęłaś tego mocniej niż czegokolwiek w życiu. Żeby to wszystko tylko okazało się snem. Snem... Błagam.
Nie chciałaś otwierać oczu. Nie chciałaś. Znowu poczułaś jak pali cię skóra, czułaś się brudna... Każdy oddech był ciężki i duszący. Nagle poczułaś dotyk czyjejś dłoni na ramieniu. Podskoczyłaś gwałtownie i otworzyłaś natychmiast oczy łapiąc oddech. Znajdowałaś się w rogu łazienki o niebieskich płytkach. Przed tobą kucała Nairobi. Spojrzałaś w jej ciemne oczy. Dopiero teraz zwróciłaś uwagę, że nie pochodzi z Korei ani innego azjatyckiego państwa. Wyglądała bardziej na Hiszpankę, lub Włoszkę. Miała również podobny akcent.

-N-n-niee.-wyjąkałaś płaczliwie. Kręcąc głową i łapiąc się za włosy. W głowie wirowały ci obrazy... Okropne obrazy. Poczułaś mdłości.

-Spokojnie...-powiedziała cicho Nairobi i okryła cię brązową kurtką. Spojrzałaś na skórę z obrzydzeniem.-Jest moja.-oznajmiła perfekcyjnie odczytując twoje myśli. Wypuściłaś z gardła drżący oddech nie mogąc już nawet zatrzymać łez. Boże...
Nie... Nie ma Boga. On nie istnieje na prawdę. Nie mógłby pozwolić na coś takiego.

-Niestety nie mogę cię stad zabrać... Ale przyniosłam ci koszulkę.-podała ci szary tshirt z dekoltem w serek. Skinełas głową z nieobecnym wzrokiem. Poczułaś silniejsze mdłości. Wyciągnęłaś rękę odsuwając od siebie kobietę i podczołgałaś się do sedesu. Ledwo udało ci się otworzyć klapę i zaczęłaś wymiotować. Po paru minutach napadów wymiotów wyrzuciłaś już z siebie całą zawartość żołądka. Zamknęłaś toaletę i oparłaś się na niej. Twoje dłonie drżały, a oddech był nie równy. Mięśnie cię bolały, czułaś się jakbyś miała wyjść z siebie. Wyskoczyć z tej obrzydliwej, piekącej, brudnej skóry. Przed oczami widziałaś jego ręce, w uszach słyszałaś dyszenie. Chciałaś umrzeć. Nie byłaś w stanie zostać tu już ani chwili dłużej. Nie z tym wszystkim, co na nowo odtwarzało się w twojej głowie.

-Pomóż mi.-wyszeptałaś bezsilnie wilgotnym głosem. Nairobi na prawdę ci współczuła. Może i była jedną z porywaczy, może i miała za sobą szemraną przeszłość i może nigdy nie była grzeczna, ale jedno wiedziała. Kobieta, to nie zabawka. Była w tym momencie jak najbardziej po twojej stronie. Chciała ci pomóc, zrobić cokolwiek po tym, co się wydarzyło. Jednocześnie wiedziała, że kości zostały rzucone. Co się stało, to się nie odstanie.