Let's Grow Up Kid • 1D • VOLTOOID • #2

68. Niall

'Maaike?' Zachtjes fluister ik haar naam, ik wil weten of ze al slaapt.

Na een paar tellen krijg ik slaperig antwoord. 'Kan je niet slapen, Niall?'

'Sorry dat ik je wakker gemaakt heb, dat was niet mijn bedoeling.' Mompel ik zacht, hopend dat ik de andere jongens ook niet wakker maak. 'Maar ik kan niet slapen...'

'Ben je aan het malen?' Vraagt Maaike zacht en ik knik, wetend dat ze dat kan voelen aangezien ik tegen haar aanlig. 'Waarover?'

'Fans..' Mompel ik. 'Ik vind het zo bijzonder dat jij nog normaal met je fans kan praten. Bij mij beginnen ze negen van de tien keer te huilen of te gillen en dat vind ik gewoon jammer!'

Maaike draait zich om, zodat ze me aan kan kijken. 'Buiten zijn nog twee fans. Die zullen dat niet doen, ze zaten bij mij in de klas en zijn dus eerder vrienden, dan fans, maar ik weet zeker dat ze het leuk gaan vinden als je even langskomt.'

Ik zwijg even, niet goed wetend wat ik moet zeggen, maar Maaike begint al weet zacht te praten. 'Ik denk dat je gewoon even met ze moet gaan praten, dan slaap je vast beter!'

Ik knik en stem dan toe met het voorstel van Maaike. Ze heeft ergens wel een punt! 'Oké, maar slapen ze niet al lang? Het is twee uur geweest.'

Maaike grinnikt. 'Denk het niet; een van hen heeft twee minuten geleden nog getweet hoe geweldig het concert wel niet was.'

'Oh...' Is het enige wat ik daarop te zeggen heb en na twee minuten stilte besluit ik toch maar uit bed te komen.

'Moet ik mee soms?' Vraagt Maaike afwachtend. 'Zodat je je wat beter op je gemak voelt misschien?'

Ik zucht opgelucht. 'Ik dacht dat je het nooit ging vragen!'

Maaike lacht zachtjes. 'Had het dan eerder gevraagd, dan was ik nu al aangekleed geweest. Ik vind het ook leuk om oud klasgenootjes weer eens te zien!'

Met die woorden stuurt ze de meiden een berichtje dat we nog even langskomen en kleedt ze zich aan.

Zodra ze klaar is loop ik Maaike twijfelend achterna naar de plek waar de meiden overnachten in een tentje.

Stiekem vind ik het nogal spannend. Ik hoop oprecht dat de meiden niet beginnen te gillen... Of wat dan ook!

Wanneer we eenmaal bij de meiden aangekomen zijn, vallen ze inderdaad mee, en nadat ze van de schrik bekomen zijn, kunnen we zelfs een serieus gesprek houden!

Ik loop na een klein uurtje weer terug naar de tourbus en stap daar weer in bed, Maaike was al eerder terug gegaan.

Gelukkig had Maaike gelijk en slaap ik heerlijk!