Let's Grow Up Kid • 1D • VOLTOOID • #2

95. Maaike

'Gefeliciteerd met jullie kerngezonde dochterje!' Mijn verloskundige legt enthousiast maar voorzichtig mijn meisje op mijn borst en die begint direct te huilen. Tranen van vermoeidheid, maar vooral ook blijdschap, rollen ook over mijn wangen terwijl ik opgelucht glimlach.

De bevalling is eindelijk voorbij! Hoewel de bevalling van Faith erger was en langer duurde, ben ik toch ook erg blij dat deze voorbij is.

Zonder dat ik het gemerkt heb, is Niall met een trotse blik naast me komen staan en drukt vol liefde zijn lippen op de mijne voor een te kort moment. 

De dokter kijkt ons met een tevreden blik aan en kijkt ons vervolgens een voor een aan. 'Hebben jullie al nagedacht over een naam voor haar?' Na een blik gewisseld te hebben met Niall,  krijgt hij schor, maar met een trotse blik en stem uit zijn mond dat ons dochtertje Emme heten gaat.

 'Nou,' besluit de dokter dan met een glimlach. 'Dan mogen jullie Emme mee naar huis nemen als jij je goed genoeg voelt, Maaike. Ze is helemaal gezond en op goed gewicht, dus ik wil jullie nogmaals feliciteren met jullie dochter.'

Hij krijgt een brede glimlach terug voordat ik hem terug bedank voor zijn goede hulp. Bevallingen zijn zwaar, maar ik weet zeker dat het zonder zijn hulp en tips nog veel zwaarder geweest zou zijn.

Als ook de verpleegkunde ervan overtuigd is dat we het zonder haar redden, verlaat zij samen met de andere doktoren en verpleegsters de ruimte en dan zijn Niall, Emme en ik eindelijk alleen.

Met een trotse blik op mijn dochter, en een nog blijere blik op Niall, trek ik het mutsje van Emme nog iets verder over haar hoofdje heen. 'Ze is nu al zo mooi...' murmel ik zacht en vermoeid. 

'Ze heeft niet voor niets jouw genen, Maaik,' knipoogt Niall en hij lacht zachtjes wanneer ik met een grote glimlach op mijn gezicht, toch met mijn ogen rol. 'Je bent een slijmbal, Niall... Wel een lieve trouwens, maar na die opmerking hou ik wel wat minder van je,' grinnik ik terwijl ik mijn tong uitsteek naar hem om te laten merken dat ik het niet meen.

Hij zegt niets, kan alleen maar met een trotse en tevreden blik van mij, naar Emme, naar mij en weer terug kijken. En ik geef hem gelijk, als ik op zijn plek stond, zou ik hetzelfde doen.

Wanneer ik hem vraag of hij naast me wil komen liggen, zegt hij niets, maar kruipt voorzichtig naast me in het ziekenhuis bed en gaat dicht tegen me aanliggen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en wanneer mijn oogleden zwaar beginnen te worden, kan ik nog net tegen Niall zeggen dat we de jongens moeten bellen met de vraag of ze ons komen halen om kennis te maken met Emme. Daarna val ik tevreden in slaap met de geur van Niall om me heen.