Let's Grow Up Kid • 1D • VOLTOOID • #2

94. Niall

Diep in gedachten loop ik de gangen van het ziekenhuis door. Het is zes uur geleden dat de weeën bij Maaike begonnen en sinds twee uur is ze opgenomen in het ziekenhuis. 

Over ongeveer een half uur willen de doktoren kijken of ons kindje al geboren kan worden, maar voor nu is Maaike vooral moe. Ik ben dus weg gegaan om koffie voor mezelf te halen en Maaike te laten slapen, voor hoeverre dat lukt dan natuurlijk.

Ik probeer de kamer van ons kindje na te gaan. Alles wat we gedaan hebben neem ik in gedachten. Alle uren werk die we in die kamer gestopt hebben, alleen maar om mijn gedachten ergens anders op te kunnen hebben. 

In gedachten kijk ik de kamer door. Mintgroene muren, witte kledingkast met daarnaast een dressoir waarop we haar kunnen aankleden en verschonen, de boekenplanken waar allemaal knuffeltjes op staan, de relax-stoel in de hoek van de kamer waarin Maaike borstvoeding kan geven en de reuze teddybeer in de andere hoek. Op de vensterbank staan wat cactusjes, en een fotolijstje waarop Louis, Harry, Liam, Maaike, Fay, Faith en ik staan toen we het zwembad net uit waren en als verzopen katten naar de fotograaf lachen, die in dit geval de moeder van Liam was.

Denkend aan de jongens neem ik een sip van mijn nog hete koffie en in schuif een stoel naar achter om plaats te nemen aan een lege tafel. Ik beslis dat het maar eens tijd wordt om iedereen op de hoogte te stellen van de situatie nu. 

Als eerste stuur ik mijn ouders een berichtje, dan Maureen en andere vrienden van Maaike die ik eigenlijk nooit spreek.  Bij elk berichtje die ik verstuur, voel ik de spanning toenemen. 

Wat als het nu nog mis gaat? Straks maken de doktoren een fout en gaat dat ten koste van het kindje?!

Direct straf ik mezelf door die gedachte. De doktoren van tegenwoordig kunnen zoveel en een eigenlijk doodnormale bevalling kunnen ze echt wel regelen! Het gaat niet mis en we kunnen hopelijk in een paar uur ons kindje vasthouden.

Met trillende vingers stuur ik het laatste bericht naar de jongens -en Fay- dat het kindje op komst is. Meteen krijg ik bezorgde, maar opgewonden reacties terug:

Liam: Vanochtend was alles toch nog normaal? Dat is snel gegaan!

Liam: Wel super leuk, ik duim voor jullie dat alles goed gaat :D

Harry: Wow! Die is onverwachts, ze moest toch nog even? Het is altijd welkom natuurlijk! Nu afwachten tot de kleine Miall!

Fay: Gaat vast goedkomen! Als Het geboren is, wil ik wel als eerste langskomen hè! ;)

Louis: Hou me op de hoogte! Is ze al lang bezig?

Ik bedank hen allemaal en stuur dat ze een paar uur geleden opgenomen is in het ziekenhuis en dat ze al 7 centimeter ontsluiting heeft. Omdat Maaike het fijner vond om in het ziekenhuis te bevallen, heeft de verloskunde toegestemd. Ook zij vond het een goed idee.

Het kan dus heel snel gaan nu. Straks ben ik gewoon vader! Langzamerhand begint de spanning plaats te maken voor vreugde en hoewel het eigenlijk nog niet kan, begin ik steeds meer te beseffen dat ik echt vader word.