Let's Grow Up Kid • 1D • VOLTOOID • #2

109. Maaike

'Je hebt Ivy nee naar huis genomen?!' Volkomen in de war was ik toen ik haar gestalte herkende en het enige wat Liam nu kan doen is me ongemakkelijk aankijken. 'Ja, sorry...'

Hij neemt me aan mijn arm mee naar de keuken, zegt tegen Ivy: 'Ga maar alvast zitten, we brengen zo thee, dan kunnen we even nazitten.' Vervolgens richt hij zich tot mij en zwaait verslagen zijn handen in de lucht wanneer hij begint te fluisteren. 'Ze is er kapot van dat het uit is en toen kwamen er fans naar ons toe in het restaurant die ons vroegen of we weer samen waren, of tenminste aan het daten en dat schoot nogal in het verkeerde keelgat.' Hij haalt even adem, maar ik zeg niets, schud alleen afkeurend met mijn hoofd. 'Ja, wat?!' Roept hij wanhopig, en wanneer hij merkt dat Ivy hem kan horen, gaat hij zachter verder. 'Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar alleen thuis af te zetten zodat ze kon verdrinken in haar verdriet en-' Met een handgebaar kap ik hem af. 'Liam.' Ik kijk hem fel, doordringend aan. 'Is dat niet precies wat zij wél bij jou gedaan heeft?'

Hij is stil, weet dat ik gelijk heb. Ik ga verder, dit keer met een vriendelijkere blik op mijn gezicht. 'Je bent echt te lief, Liam...' Ik zucht voordat ik verder ga. 'Ze verdient je niet.' Liam valt in, praat zo zacht dat ik me moet focussen op zijn woorden om hem te kunnen verstaan. 'Wacht even, ik doe dit niet omdat ik weer iets met haar wil beginnen, oké? Ik ben klaar met haar en ben door dit etentje ook gaan ingezien dat het misschien niet handig is dat we nog contact met elkaar hebben. Dat ga ik haar straks ook zeggen.'

Ik glimlach. 'Gelukkig maar, je snapt natuurlijk wel dat ik het niet bepaald leuk zou vinden als je weer met haar zou aanpappen.'Liam grinnikt even en trekt me dan in een korte omhelzing. 'Je bent lief Maaik, dankjewel.' Ik kijk hem verbaast aan, maar zeg niets, want Liam legt het al uit. 'Je wil me beschermen en dat waardeer ik, maar het is nu niet nodig.' 'Ja hallo,' ik onderbreek hem. 'Vind je het gek?' Ik las een pauze in om Liam doordringend aan te kijken. Ik wil dat mijn verhaal goed overkomt, zodat de gebeurtenis nooit meer zal gebeuren. 'Je sloot jezelf op, je at niet, weigerde met anderen in contact te komen en niemand mocht je zien of bij je komen! Ze maakte je kapot, waarom denk je dat ik wat beschermend ben nu?' Ik sla mijn armen over elkaar heen. 'En nu neem je haar mee naar huis. Alles wat jij toen nodig had, kreeg je niet van haar. Ze steunde je niet, liet je vallen en nu steun je haar wel nu ze jou mist.'

Een stilte valt, waarin ik moeite doe om niet al te boos te worden op Ivy en Liam in zijn waarde probeer te laten. Maar het is zo lastig. 

'Liam, het maakt me niet echt niet uit, met wie je wat wil beginnen en ik bepaal dat ook niet, maar laat Ivy alsjeblieft met rust.' Mijn stem trilt van de ingehouden irritatie. 'Blijf. Bij. Haar. Vandaan.'

Zonder dat ik het doorhad was ik zo hard gaan praten dat ik bijna schreeuwde. Ivy had het overduidelijk gehoord, want ze is opgestaan en loopt richting de deur. Nog even maakt ze oogcontact met Liam. 'Dankjewel, Li. En het spijt me.' Ik bijt op mijn lip wanneer ze verder loopt en ik niet veel later de deur dicht hoor vallen.