delcroix heirs' academy [ EDITING ]

delcroix heirs' academy ✔ chapter sixty three

kei kenjin shinzen.

Alam kong patay na si Raleign. Alam kong patay na si Hamilton. Alam kong dahil sakin. Alam kong niligtas ko lang sila Beauregard.

Pero Bakit?

May pakiramdam na ba ako ngayon para magkaroon ng pakiramdam at pakialam para sa kanila?

Nasa may fields na ako nang may humila sa kamay ko, and speaking of the devil, Romaine Beauregard us fuming while looking at me.

"What's your pr—" I said, pero sinapak niya ang ilong ko at sinipa ang... where the sun doesn't shine.

"Ouch...?" I said, at kinapa ang ilong ko. Nagdudugo. Ang ano ko. Parang masakit.

Napatalon talon naman ako at shit. Bakit nararamdaman ko na parang may pakiramdam ako?!

"Hoy, Shin. Alam ko na ang tungkol sa code name mong yan. Are you fucking psychotic? Bakit mo ginawa lahat yun?" Tanong niya sa akin, and I looked at her smiling evilly with blood on my nose.

"I was bored and your twin told me to do it. I had nothing else to do. But... I guess that I apologize because nadamay kayo." Sabi ko  at nagulat din ako sa sarili ko.

Bakit ako nagsosorry? Bakit ako nakokonsensya?

"Why? Maibabalik ba ng sorry mo ang twin and best friend ko? Sagutin mo ako Shin. Anong naramdaman mo nung binabato mo yang mga hamster mong yan?!" Tanong niya, and I furrowed my brows.

"Ano nga ba... wala. Ewan ko," bulong ko, at sinapak naman niya ang dibdib ko.

I looked up at her, at umiiyak na siya. Teka. Umiiyak pala siya? Shit. Anong gagawin ko? Alam ko matapang siya. Bakit siya umiiyak ngayon?

Anong gagawin ko dito?!

"I know I can't take back everything. But I'm so damn sorry. I was naive and I got everyone in trouble. I won't ever do it again or if I do, I'd kill myself. I feel... guilty now." I said, looking down.

Bakit? Bakit niya naparamdam ito?

"Walang magagawa yan, Shinzen. Nawalan ako ng kakambal na akala ko ay matagal nang patay. You got rid of my twin na alam ko ay nasasaktan sa loob. Nakain siya ng hinanakit and I don't blame her kahit na patayin niya ako. Sana hinayaan mo nalang siyang patayin ako! Hindi yung best friend kong nagparamdam sa akin na enemies can be your greatest friend!" She lashed out, at mahinang natumba sa grassy field.

Nagtitinginan na yung mga tao dito at parang inaabangan kung anong gagawin ko. Ano nga ba?

I looked around. They looked at me expectantly.

Nakita ko rin si Krill at Ymir na matalim ang mga tingin sa akin. Nalaman na nilang lahat. Si Bastille at Leone na mukhang makakapatay na. They're tight, huh?

But I felt a kirot in my heart. Ano to?

"Let... let me be your friend. I'm sorry. I can't take everyone back. But I'll be here. You... I thank you. You're brave. And I'm not." I said, and I looked down.

"Bakit? Ha? You're a coward!" She screamed from where she was weeping on the ground.

"Nawalan din ako ng kaibigan. We're best friends. Raleign and i. Pero wala akong naisip na diskarte hindi tulad ng dati. Because it's the only way. I can't even feel a thing. I'm a coward," I muttered, and she looked up to me.