TEHLİKELİ KARANLIK

25.BÖLÜM

Keyifli okumalar♥  

Her şey yoluna girmese de, altında kaldığın depremlerden sakat çıkmayı, kaybolduğun yollarda korkmayı bırakıp, yine de yürümeyi, hayatı bir şekilde akışına bırakmayı öğreniyorsun. çünkü önüne bakmak zorundasın.   Benden az yıkılanlar kadar, benden fazla yıkılanlar da olmuştur başına gelenlerden sebep. Benim kadar soğuyanlar da. kimi benden güçlü kalmıştır, kimi benim gibi güçsüz. Böyle o yangından canın yanıyormuş gibi değil de, o yangından keyif alıyormuş gibi. hani böyle yandıkça kül oluyormuş gibi değil, yandıkça ona olan bağlılığım daha da filizleniyormuş gibi bir hayattı bizimkisi.

Araf'ta vakit kaybetmeden yolcu koltuğunun yanında ki sürücü koltuğuna yerleştikten sonra arabayı çalıştırmış evden uzaklaşmıştık."Bu yemek nerede olacak?"diye sordum merakıma yenilerek. Araf kısa bir süreliğine bakışlarını yoldan çekip bana baktı.

"Edanın evinde"diye kısa bir yanıt verdi. En son edanın evinde yaşadığım olaylar aklıma gelince istemsizce rahatsız olmuştum. Çünkü rüyayı ilk orada görmüştüm. Araf gerildiğimi anlamış olacak ki konuşmaya devam etti.

"Neden bu kadar gerildin? Gitmek istemiyor musun?"diye sordu.

"Hayır tabi ki gitmek istiyorum ama oradan ayrılmadan hemen önce rüyayla ilk karşılaşmamız aklıma geldi sadece sahi o şimdi nerede?"diye sordum. Araf boğazını temizledikten sonra konuşmaya başlamıştı.

"Merak etme ne rüya ne de Muhsin denen o pislik artık sana bir santim bile yaklaşamayacak"diye net bir cevap verdi. Araf'ın nasıl bu kadar kesin bir şekilde konuşmasına anlam veremesem de uzatmadan sorumu sormuştum.

"Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?"diye sorduğumda Araf önce yutkundu bu konulardan bahsetmek onunda canını sıkıyor fazlasıyla geriliyordu.

"Biliyorum çünkü"deyip sustu. Yanlış bir şey söylemekten korkuyor gibiydi. Ya da söyleyeceği bir şeyi olmadığı için lafı uzatıyordu.

"Çünkü?"diye sorduğumda Araf aniden cevap vermiş konuyu değiştirmişti.

"Bu yaşananları unut çünkü daha önce de dediğim gibi yaşadıklarının hiç biri artık tekrarlanmayacak"diye tısladı. Araf'ın neden bu konuları açınca bu kadar gerilip konuyu değiştirmek istediğine anlam veremiyordum. Bildiğim tek şey Araf'ın benden bir şeyler sakladığıydı. Yaklaşık yarım saat sonra edanın evine varmış arabadan inmiştik. Araf zili çalarken içimde ki tarif edemediğim heyecanı bastırmadım. Eda kapıyı açarken ben ve Araf'ı güzel bir şekilde karşıladı. İçeri geçerken Araf'ın bahsettiği teyzesi ve amcası ayağa kalkarak Araf'la hasret giderdiler sıra bana gelince tokalaşmış yerlerimize oturmuştuk.

"Evlat seni en son gördüğümde üniversite çocuğuydun şimdi evlenmişsin bile"diye söylendi amcası tebessüm ederek. Araf amcasını başıyla onaylarken teyzesi bana bakıp konuşmaya başlamıştı.

"Yalnız eş bakımından çok şanslısın tam sana layık bir kız bulmuşsun! Asil bakımlı ve fazlasıyla güzel"deyip gülümsedi. Ben teyzesinin bana olan iltifatı için teşekkür ederken Araf'ın bakışlarını üzerimde hissediyordum. Ben utançla başımı öne eğerken amcasının söyledikleri ile yerin dibine girdiğini hissetmiş yüzümün yavaş yavaş ısındığını fark etmiştim.

"Çocuk düşünüyor musunuz?"diye sordu. Araf'ta benim gibi böyle bir soru beklemiyordu. Araf ve ben birbirimize şaşkın bir şekilde bakarken teyzesi ve amcası gülümseyerek bizi izliyorlardı. Araya eda girmiş konuşmaya başlamıştı