TEHLİKELİ KARANLIK

53.BÖLÜM

Keyifli okumalar 🌸

"Benimle ilgili gördüğün o kötü kabuslar hiç bir zaman gerçekleşmeyecek yağmur, ben seni hiç bir zaman bırakmayacağım. Her gördüğün kötü kabusun ardından tıpkı az önce sarıldığım gibi sarılacağım sana."

Acı.
Acının kaç farklı izi vardır?
Bir iki yada üç?
Yada belirsiz bir çok türde ize rastlarız.
Şu an hissettiğim yalnızca acı değildi korkuydu! Bedenimin her hücresinin titremesine neden olacak kadar güçlü bir korkuydu bu!
Yüzümde hissettiğim dokunuşlarla gözlerimi açtığımda karşımda onu gördüm.

Sevdiğim adamı, eşimi, her şeyimi.

"Kötü bir kabus gördün güzelim ama bak ben yanındayım, her zamanda
senin yanında olacağım."diye fısıldadı şefkat dolu sesiyle. Ağlamaktan şiştiğini tahmin ettiğim gözlerime baktı uzun uzun daha sonra beni kendine çekerek kokusunu içime çekmeme izin verdi.

Sadece bir kaç gündür hissedemediğim denizimsi kokusunu ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Araf'ın denizimsi kokusu hissettiğim  her duygunun önüne geçmiş beni hiç olmadığım kadar da rahatlatmıştı.

"Geçti güzelim."diye fısıldadı son kez.

Araf'ın elleri saçlarımda gezerken benim de başım onun göğsündeydi.

Bir süre sonra her şeyin farkına varmış hızla kendimi Araftan geri çekmiştim.

"Kötü bir kabustu sadece."diyerek hızla Arafla olan mesafemi açtım.
Araf'ın gittiğini, bana bir mektup bıraktığını söyleyen Eray yalnızca görmüş olduğum kabusun bir parçasıydı.

Araf hiç gitmemişti.

O hep buradaydı, yanı başımda.

"Gittiğimi gördün değil mi? Gördüğün o kabus her neyse benim ilgiliydi biliyorum."

Araftan uzaklaşıp yeni bir adım atmaya hazırlanıyordum ki kurmuş olduğu bu cümle duraksamamı sağladı.

O nasıl biliyordu?
Gördüm kabusun onunla ilgili olduğunu nereden biliyordu?
Bakışlarımı Araf'a doğru çevirip göz altlarımda biriken göz yaşlarımı sildim.

"Seninle bir ilgisi yok, kabustu sadece. Uyandım ve bitti."diyerek karşılık verdim Araf'a.

Araf aramızda ki mesafeyi yeniden kapatırken sık sık nefes alıp veriyordum.

"Gözlerinin içinde gördüğüm o korkuyu daha önce de gördüm, sen ne zaman benim için endişelensen böyle bakarsın."

Araf'ın kurduğu cümleyle kaç kez yutkunduğumu bilmiyor kaçmak, onun yanından hızla uzaklaşmak için bir mucize bekliyordum.
Araf beni tanıyordu, ne söylersem söyleyeyim o doğru bildiği gerçeğe inanacaktı, tıpkı şu anda yaptığı gibi. Son kez boğazımı temizleyip Araf'a bir açıklama yapmak için dudaklarımı aralıyordum ki o buna izin vermeyip benden önce davranıp konuşmaya başladı.

"Benimle ilgili gördüğün o kötü kabuslar hiç bir zaman gerçekleşmeyecek yağmur, ben seni hiç bırakmayacağım. Her gördüğün kötü kabusun ardından tıpkı az önce sarıldığım gibi sarılacağım sana." Araf'ın sesi sonlara doğru fısıltı halinde çıkmaya başladığında kalbimin en derinliklerinde derin bir duygunun gün yüzüne çıkıp kendini belli ettiğini hissettim. Araf'ın her cümlesiyle beraber ona olan öfkemin ve kırgınlığımın yok olmasından korkuyordum.
Yeniden büyüsünü kapalıp kendimi kaybetmekten korkuyordum.