TEHLİKELİ KARANLIK

1.BÖLÜM

  Evet ilk bölümümüz geldi bu kurgu zaten bir süredir aklımdaydı sadece yeni bir kurguya hazır olup olmadığımı düşünüyordum sonunda yayımlamaya ve sizinle paylaşmaya karar verdim.

Sizden istediğim beğendiyseniz voteleyip yorum yapmanız ♥

Şimdiden keyifli okumalar dilerim♥♥

Gözlerimi kapatmış az sonra kafamda patlayacak silahı görmemek için gözlerimi sıkıca kapatmıştım şimdi geriye hiç bir şey kalmamıştı zaten bugüne kadar ne zaman şans benden yana olmuştu ki? Gerçi hiç şaşırmıyorum artık benim kaderimde bu vardı.Hala bir ses yoktu gözlerimi açıp açmama konusunda kararsız kalsam da açmadım. 

"Gözlerini aç"diye bağırdı kalın bir ses bunu söyleyen kesinlikle o adamdı. 

"Gözlerini aç dedim sana"diye tekrar bağırdı emir verir bir şekilde sesi o kadar tehditkar çıkıyordu ki korkudan hemen gözlerimi açtım şimdi onu daha net görebiliyordum sakalları yeni çıkıyor gibiydi burnu düzgün ve biraz da küçüktü gözleri siyaha çok yakın olan koyu kahverengiydi tabi o gözleri açığa çıkaran uzun ve kıvrımlı kirpikleri vardı kusursuzdu sanki kaşlarını çatmış bir şekilde bana bakıyordu. 

"Demek polisi arıyordun ha buna nasıl cüret edebilirsin canına mı susadın sen!"diye tekrar bağırdı bu ses diğerine göre daha kalın ve yüksek çıkmıştı."B-ben"devamını bile getiremeden kolumu sıkıca bir el kavradı bu o kadar güçlü bir koldu ki bir an kolumu çıkaracağını düşündüm."Bırak kolumu gideyim"diye karşı çıksam da bir an olsun bırakmadı hatta daha fazla kavramıştı gözlerinde ki o acımasız ifadesi yüzüne de yansımıştı.

 "Bu yaptığını yanına mı bırakacağını sandın!"diye kükredi birden bakışlarında ki o derin anlamsız boşluk vücudumda ki her hücrenin içine işliyordu sanki.Nihayet yanımıza başka bir adamın yaklaşmasıyla kolumu sıkıca kavrayan el biraz da olsa gevşemişti.

 "Ne istiyorsun ne var?!"diye çıkıştı bir şey söylemesine izin vermeden."Efendim polisler her an buraya gelebilirler buradan derhal ayrılmanız lazım"diye uyardı karşısında ki sert ve kaba adamı."Kahretsin!"diye mırıldandı ve bakışlarını bana doğru çevirerek gözlerini benimkine dikti kaşları hala çatılmıştı önce derin bir iç çekti daha sonra kolumu tekrar kavrayarak beni arkasından sürüklemeye başladı ben her ne kadar kurtulmaya çalışsam da güçlü kolları her seferinde bunu engelliyordu.Beni arabanın içine doğru itip kapımı kapattıktan hemen sonra o da sürücü koltuğuna yerleşip vakit kaybetmeden arabayı çalıştırdı gözlerimi her ne kadar ağlamamak için diretsem de yanımda bir katilin oturduğunu bilmem gözlerimde ki yaşların benden izinsiz akmasına izin veriyordu.Nasıl kurtulacaktım bu katil adamdan? Beni de o adam gibi öldürürse? Sahi ölürsem kimin haberi olacaktı ki? Kim arkamdan ağlayıp yasımı tutacaktı? Aslında cevabı çok kolaydı. 

Hiç kimse.

 Koyu kahverengi gözlerini yoldan ayırıp bana çevirdi daha sonra da cevabını bilmediğim bir soru sordu."Kimin için çalışıyorsun kim yolladı seni buraya?!diye tısladı. 

"Kimse için çalışmıyorum!"diye çıkıştım bu durum beni ne kadar rahatsız etse de sakinliğimi korumaya çalıştım."O zaman ne diye bu saate dışardaydın?Annen baban nasıl izin veriyor bu saate dışarı çıkmana!"diye kükredi.Son söyledikleri sabır çizgimi de geçmişti kaşlarımı kaldırarak kapının kolundan tutup açmaya çalıştım. 

"Durdur arabayı ineceğim!"diye bağırdım sanırım sesim fazla yüksek çıkmıştı ki boğazımda bir yanma hissettim.Arabanın aniden durmasıyla başımı cama çarptım ben başıma ilgilenirken bu onun umrunda bile değildi kolumu tekrardan hızla kavrayarak kaçmamı engelledi."Sana zarar vermemi istemiyorsan rahat dur ve o sesini kes!"diye uyardı.Bu adamdan her şeyi beklerdim gözünü bile kırpmadan vurmuştu o adamı o adamı gözünü kırpmadan vuran bana neler yapardı kim bilir?Bu riski göze alamadığım için sustum.Hala bir katilin arabasında olduğum gerçeği aklımdan çıkmıyordu.İşler nasıl bu raddeye gelmişti aklım almıyordu.Arabayı söndürdüğü sırada bakışlarımı yoldan arayıp adını bilmediğim adama baktım.