Answer Me! / PJM

ᴛᴇɴ

Jimin do mnie dzwoni...

-J-jak...

Wzięłam telefon i odebrałam...

-H-halo? - słyszałam jego oddech. Taki delikatny jednak szybki.

-Czemu mi nie odpowiadasz na pytania ? - Jezus...jego głos. Jak...aksamitny, miły do słuchania, delikatny ale mocny i pełny... gniewu

-J-ja...

-Odpowiedz mi - powiedział mocniej. Postanowiłam się ogarnąć i nie dać się zawładnąć jego... głosem

-Nie będę z tobą rozmawiała - powiedziałam pewnie.

-Przestań zachowywać się jak dziecko i powiedz o której wychodzisz.- bladzilam oczami po pokoju nie wiedząc co powiedzieć.

-Nie wiem

-Kłamiesz - powiedział sucho

-Nie, nie kłamie.

-Kłamiesz

-Ugh...przestań ! - podniosłam głos.

-Powiesz mi...proszę - zmienił głos. Cichy i spokojny...jego oddech się unormował. Jak on może zmienić swój ton głosu w mniej niż 5 sekund ?

-J-ja...o 19 - powiedziałam cicho

-Gdzie ? - spytał delikatnie

-Do klubu na ulicy ***

-Dobrze - odpowiedział

-Po co chcesz to wiedzieć? - przez chwilę nic nie mówił jakby myślał co odpowiedzieć. Usłyszałam jak wzdycha

-Chce wiedzieć, że jesteś bezpieczna. - odpowiedział - to...pierwszy raz gdy słyszę twój głos...- zaśmiał się. Jaki...uroczy. - Jest cudowny - powiedział. Wstrzymałam oddech. Moje serce...ja padnę

-Umm...

-Musze kończyć - odpowiedział

-To cześć - uśmiechnęłam się pod nosem.

-Nie pij dużo, dobrze ?

-Obiecuje -rozlaczylam się.

-wow.... - powiedziałam na głos. - no to nieźle