Alexis IV

Rozdział 30

   Narada przebiegała w dość... powiedzmy, że napiętej atmosferze. Ja i Ariel zajęliśmy chyba już nasze stałe miejsca stojące za Lucyferem. Samael jako przyczyna i główny wątek tego spotkania zajął specjalne miejsce naprzeciw Rady tak, że miał doskonały widok na każdego z nich a oni na niego. Z tym że ci dość skrzętnie unikali jego spojrzenia.

   Trochę się im nie dziwię. Większość ma poważne wątpliwości co do tego, że wymierzona w przeszłości kara była słuszna. Teraz na ich barkach spoczywa odpowiedzialność za błędy poprzedniego pokolenia... i za cierpienie które się przez nich dokonało. Michael jednak chyba był gotowy, by ową odpowiedzialność przejąć.

- Samaelu... cieszę się, że jesteśmy w stanie spotkać się po tylu latach w tak... sprzyjających warunkach.

- Sprzyjających komu?

   Zimne słowa i pogardliwy ton Samaela wprawiły anioła w coś w rodzaju zakłopotania lub niepewności. Może nie było tego widać na jego twarzy... ale takie odniosłem wrażenie. Wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, że ta sytuacja jest dość... powiedzmy że delikatna. Jednak archanioł tak jak i reszta próbował robić dobrą minę do złej gry. Osobiście uważam, że szło mu nienajgorzej.

- Cóż... sprzyjających nam wszystkim.

   Sposób, w jaki białowłosy upadły wpatrywał się w Michaela, dawał jasno do zrozumienia, że nie tryska z radości z powodu tego spotkania. Miałem wręcz wrażenie, że Samael już dawno wykreślił „radość" i „szczęście" ze swojego słownika.

- Posłaliście po mnie, ponieważ chcecie mnie po waszej stronie. Jednocześnie boicie się mnie do tego stopnia, że nie jesteście nawet w stanie spojrzeć mi prosto w oczy.

- Mylisz się Samaelu. To nie strach.

- Więc co?

- Poczucie winy.

- ... Do tej pory go nie czuliście.

- Do tej pory nie wiedzieliśmy... nie mieliśmy powodów, by wątpić w decyzje naszych poprzedników.

- Nie mieliście powodów?! Bratobójcza wojna. Kary śmierci za najmniejszy przejaw buntu. Obojętność na problemy każdej z ras, która nie jest naszą. Odcięcie nas i zamknięcie za magicznymi murami. Czy doprawdy wasi poprzednicy byli tacy wielcy, wspaniali i nieomylni jak ich sobie wspominacie?

- Być może masz rację... prosimy jedynie, byś zrozumiał nasze postępowanie. Teraz gdy władza jest w naszych rękach, gdy nabraliśmy doświadczenia... zdobyliśmy wiedzę, jesteśmy w stanie dostrzec więcej. To, co ci się przydarzyło... postanowiliśmy ponownie rozważyć twoją sprawę z wielu powodów. Jednak... nie uznaliśmy cię jeszcze za niewinnego. Jutro ponownie przeprowadzimy twoją rozprawę. Tym razem to my będziemy twoimi sędziami... Będziemy bezstronni. To, co kiedykolwiek łączyło nas z tobą, nie będzie miało wpływu na nasze decyzje... to będzie sprawiedliwy sąd.

- Czym różnicie się od swoich poprzedników? Uważacie się za mądrzejszych? Sprytniejszych od wielkiej dwunastki, która łaskawie przekazała wam władzę?

- ... Jesteśmy młodzi. Nie dorównujemy im wiedzą ani doświadczeniem. Wydaje mi się jednak, że przewyższamy ich pod wieloma względami.

- Doprawdy?

- Gdy oni wydawali kolejne rozkazy... my staliśmy w pierwszych szeregach armii i brudziliśmy dłonie krwią. Nasi dowódcy urodzili się w erze pokoju. Nas wysłali na wojnę, abyśmy wyrzynali naszych braci... Nikt o tym nie mówi. Jednak... jak wielu z nich znaliśmy? Własnoręcznie wbiłem miecz w serce młodego chłopaka. Był w moim wieku. Znałem go. Trenowaliśmy w jednym oddziale. Uczyliśmy się w tej samej szkole. Nasze domy znajdowały się na tej samej ulicy. Nigdy nie poświęciłem chwili, by lepiej go poznać, mimo że przez tyle lat widywałem go niemal codziennie... i zabiłem go, bo tak mi kazano. Nasi poprzednicy nie byli doskonali. My też nie jesteśmy. Ale swoje przeżyliśmy Samaelu. Żadne z nas nie chce ponownie przelewać krwi... Chcemy przewyższyć naszych poprzedników. Zaczniemy od naprawiania ich błędów. Dostałeś drugą szansę właśnie dlatego, że nie jesteśmy tacy jak oni.