Wpuść mnie

92.

- Jesteś u siebie? - Zapytała Alex gdy jej przyjaciółka odebrała telefon.

- No jestem. Chcesz przyjechać?

- Chcę pogadać.

- Za ile będziesz?

- Za dwie minuty będę u góry. - Odpowiedziała ciemnowłosa wysiadając z samochodu i rozłączając się. Szybkim krokiem ruszyła do wnętrza budynku i pokonała schody na piętro zamieszkiwane przez Amandę.

- Alex... Ty robisz to specjalnie? - Usłyszała gdy dziewczyna otworzyła jej drzwi.

- Ale co?

- Przyznaj się, że specjalnie nachodzisz mnie z zaskoczenia bo chcesz trafić na ten moment, kiedy chodzę po mieszkaniu praktycznie bez niczego. - Amanda zaśmiała się wpuszczając do środka.

- Gdybym tego chciała, nie dzwoniłabym, że jestem na dole. Poza tym nie ukrywasz pod ubraniami niczego czego bym wcześniej nie widziała... - Alex wzruszyła ramionami i poszła do salonu.

- Dupek z Ciebie. - Prychnęła dziewczyna. - Opowiadaj. - Dodała siadając obok niej.

- Powiedziałam jej wszystko... Teraz nie mam już przed nią żadnych tajemnic.

- A jak się z tym teraz czujesz? - Alex bez patrzenia na Amandę wiedziała, że przyjaciółka uważnie jej się przygląda.

- Nie wiem sama... - Powiedziała wzruszając ramionami i spoglądając na nią w odpowiedzi na zadane pytanie.

- Jak to nie wiesz? Nie czujesz, żeby coś się w Tobie zmieniło?

- A co się niby miało we mnie zmienić, hm?

- Nie wiem... - Tym razem to Amanda wzruszyła ramionami i pokręciła głową. - Myślałam... Nie wiem... Może jakieś uczucie ulgi? Jakiejś lekkości, że wyrzuciłaś to z siebie?

Alex westchnęła. - Myślisz, że można uznać, że wyrzuciłam to z siebie? To nie jest jakaś pierdolona tajemnica o której mi wstyd mówić z obawy co ludzie sobie pomyślą. To tak nie działa, że powiem to i problem traci na sile.

- Oj, wiesz, że nie o to mi chodziło. Ja przecież nie mówię, że nagle to nie będzie w Tobie siedzieć. - Amanda poklepała ją po ramieniu. - Ja pytam czy czujesz się lepiej ze świadomością, że Lena wie co przeszłaś i jak Cię to zmieniło. Teraz powinno być łatwiej i Tobie i jej.

- W czym łatwiej?

- Boże... Alex... Czasem zadajesz mi pytania jakbyś była jakaś opóźniona. - Amanda przewróciła oczami.

- Nie przewracaj na mnie tymi ślepiami bo Ci je wydłubie pierwszą rzeczą którą złapię w rękę. - Burknęła Alex machając groźnie dłonią w kierunku przyjaciółki. - W czym ma to nam pomóc?

- Ty to na serio? Miałam nadzieję, że się zgrywasz ale jednak teraz jesteś głupia... - Odparła dziewczyna unosząc dłonie ku górze. - Jeśli ktokolwiek tam jest... Daj mi siłę do tego debila bo czasem mi jej brakuje.

- Amanda! Naprawdę zaraz Ci coś zrobię. - Alex zacisnęła pięść.

- Weź nie pierdol. Tyle razy mi groziłaś i nic się jeszcze nie stało. Już dawno przestałam się Ciebie bać. - Odpowiedziała przyjaciółka. - A nie! Czekaj! - Klasnęła w dłonie. - Przecież ja się Ciebie nigdy nie bałam.

- Popracujemy nad tym.

- Taa, oczywiście. A teraz tak na poważnie mały niedźwiadku co dużo warczy a miód kradnie tylko jak nikt nie widzi... Ty serio nie widzisz jak może wpłynąć na Waszą relację to, że macie tę rozmowę za sobą?