|Zakończone| Inazuma eleven Orion no kokuin- ,,Krzyk naszych serc''

Pustka na sercu

(Z perspektywy Fumi)

Leżałam na łóżku, które znajdowało się na strychu u doktorka. Byłam kompletnie załamana. Ja go mocno kocham, a on odszedł i zostawił nas dla naszego dobra. Rozumiem, że chce nas chronić, ale za jaką cenę. Spojrzalam na resztę i myślałam dalej.
-Wiem, że Ci ciężko Fumi... - powiedział Nosaka.
-Damy radę i znów będzie z nami -dodał Endou.
-Właśnie- uśmiechnął się Hikaru.
-Bo jak nie my to kto?! - krzyknął Hiroto.
-Dziękuję Wam...
Spojrzałam na Fudou, który milczał i patrzył przez okno na coś. Czemu milczał sama nie wiem. Podeszłam do niego i złapałam go za ramię. Spojrzał na mnie, a ja się do niego uśmiechnęłam. W końcu to on poszedł szukać Froy'a jako pierwszy i jedyny bez namysłu.
-O czym myślisz?
-Czy elfy istnieją? - spojrzał na mnie poważnie swoimi zielonymi oczami.
-Wiesz.. Myślę, że wszystko ma w sobie trochę magii...
-To nie odpowiedź.. -odwrócił wzrok do okna.
-Chodzi mi o to, że na pewno na tym świecie istnieją jakieś magiczne stworzenia jak elfy i inne...
-Heh- lekko się zaśmiał.
-A czemu pytasz?
-Nie ważne już... - odparł.
-No powiedz.
-Weźmiesz mnie za idiotę... - dodał.
-Nie?
-Spotkałem dziewczynę jak szukałem Froy'a, która powiedziała, że jest elfem... - dotknął palcem szyby.
- Wiesz co?
- Jestem idiotą? - spytał.
- Nie.. Miałeś dużo szczęścia i ci zazdroszczę...
Usiadłam na łóżku spowrotem i patrzyłam na innych. Czułam ból. To nie był ból fizyczny tylko psychiczny. Bolała mnie otaczająca pustka w moim sercu.
Rzuciłam się na poduszkę, którą przytuliłam i zaczęłam płakać. 
Nosaka podał mi chusteczki i usiadł obok mnie pocieszając. Jednak to nie pomogło. Skuliłam się na łóżku i myślałam o Froy'u.  Jeszcze się z nim spotkam. Jeszcze go zobaczę. Chłopacy mi obiecali. Muszę wytrzymać do tego czasu. Wiem Froy, że też tęsknisz, tylko zrobiłeś to dla naszego dobra. Obiecuję Ci, że jak znów będziesz z nami to Ci skopie dupsko za to.

Ciąg dalszy nastąpi...
Zapraszam na kolejne części.
Adik. Karolak.