Wake Me Up

A Distant Star

"Anak! Anong nangyari sa'yo? Ayos ka lang ba? May ginawa ba silang masama sa'yo?" Sunod-sunod na tanong ng aking ina. She's now crying together with my family.

Kahit paano nabawasan ang bigat na aking nararamdaman nang makita ko ang aking pamilya.

Ngunit wala akong mahabing salita sa mga katanungan nila. They've been asking me questions as I arrive here in our house.

After the interview, the police escorted me here. Some reporters came with us to ask more questions to my family.

Maraming tao ang nakaabang sa labas at nakikiusyoso nang dumating kami. Parang gusto kong lumubog sa lupa dahil sa matinding  kahihiyan.

'Lord, may mali ba akong nagawa? Bakit pakiramdam ko isa akong makasalanan na kanilang hinuhusgahan?'

I walked inside my room as I stepped in our house. Puno ng pag-aalalang sinundan ako ng aking ina.

"Ma, tama na. Hayaan mo muna si Ate na mapag-isa ..." My brother stopped her. I didn't utter a word until they walked out of my room.

As I close the door I let out the tears that I suppresed for so long. They never stop from falling.

Patuloy ang aking luha sa pagdaloy kasabay ng mga alaalang hindi ko maalis sa aking isipan. Naninikip na ang aking dibdib dahil sa labis na pag-iyak ngunit hindi ko magawang pigilan ang traydor kong luha kahit sandali lang.

Para bang ito lang ang gamot para mabawasan ang sakit, at ang lungkot na aking nararamdaman.

But I know, I would do the same if  ever this happened again, even if I get hurt ... even if I had to sacrifice ... again.

Hanggang kailan ba ako iiyak? Hanggang kailan ako kakapit sa alaala naming dalawa? Kailangan ko na bang magpaalam?

Naalala niya rin ba ako? Umiiyak din kaya siya? O nasasaktan?

Katulad ng mga nagdaang araw, andito lang ako sa aking kwarto. Wala akong ganang lumabas o makipag-usap. Naubos na yata ang aking lakas dahil sa pag-iyak tuwing naalala ko siya.

Ilang beses nang nagtangka si Mama na kausapin ako, they even suggested to call for a psychotherapist, but I refused. I know I made them so worried, but I just need time to sort everything out.

It's just a matter of time ... I know time will come ... and I'm gonna forget him ...and our memories.

Isang katok ang pumutol sa aking pagmumuni-muni.

"Anak, andito si Joaquin .." binuksan ni Mama ang pinto kasunod nito si Joaquin na deretsong nakatingin sa akin. "Iwanan ko muna kayo, Joaquin." Umalis na si Mama matapos magpaalam.

Naiwan kami ni Joaquin sa kwarto. Nanatili akong nakasandig sa headboard habang nakasalikop ang dalawang kamay sa dibdib.

Hindi ako nagsalita ng lumapit si Joaquin at umupo sa gilid ng kama.

"Nabalitaan ko ang nangyari sa'yo. I'm sorry ... ngayon lang ako nakapunta." He said with his eyes straightly looking at me. "How are you feeling?"

How am I gonna tell him the things I've been hiding to my family? Should I tell him?

We've been friends since high school, kaya wala kaming itinatagong sekreto sa isa't isa. We made sure to know each other's problem or secret, whatever it is.

Bago ako pumasok sa training camp ng BFP, I made a promise that I'll marry him once he asked me to, but now, I don't really know if I can do that anymore.

I know I'm no longer right for him ... He's now like a distant star for me ... seems near yet ... too far.