"Ellerinin üzerimde gezinmesini seviyorum. Bana dokunman kutsal bir şey sanki. Sadece bana değsin istiyorum parmakların, gözlerin sadece bana böyle baksın, sadece benimle böyle gül istiyorum." Benim hissettiklerimi hissedebiliyor olması çok güzeldi...
Uyuyamıyordum. O günden beri her gece aynı şeyleri yaşıyorduk. Yatağa girip uykuya bir türlü dalamıyordum. Kendi kendimi yiyordum saatlerdir böyle. Düşünüyordum, kendimi suçluyordum. Kapıma gelmişti iki gündür. Ama abime onu kovmasını söylemiştim. Onu görmeye tahammül edemezdim, en azından şimdilik.
Dakikalardır yatağın içinde dönüp duruyordum ama gözüme bir damla uyku girmemişti. Kırgındım, kızgındım. Benim bunu yapabileceğimi nasıl düşünmüştü, aklım almıyordu. Biraz daha dikkatli incelese, beni yargılamadan önce birkaç saniyesini daha fotoğrafa bakmaya ayırsa fark edebileceği gerçekler vardı ve bu beni hayal kırıklığına sürüklüyordu. İçimdeki öfke düşündükçe büyüyordu.
Düşüncelerimle boğuşurken nefes nefese kalmıştım. Bunalmış hissediyordum. Yatağımdan sessizce çıkıp kendimi sokağa attım. Bedenimin her köşesinde gezinen rüzgar bir nebze olsun kendime gelmemi sağlamıştı. Birkaç sokak ilerleyip sahile indim ve denizin karşısındaki banka oturdum. Karşımdaki manzara bana çok şeyi çağrıştırıyordu. Gözlerimi kapatmış gözyaşlarımın akmasına izin vermiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzümü ellerimle kapatmış onsuzluğuma ve onun bana olan güvensizliğine ağlarken yanımda bir hareketlenme olduğunu hissederek kafamı çevirdim. Yanıma biri oturmuştu. Siyah kapüşonundan yalnızca biçimli sarı saçlarından birkaç tutam gözüküyordu.
"Gecenin 3'ünde, denizin karşısındaki bir bankta yalnız başına oturmuş ağlayacak kadar ne yaptılar sana?" dedi. Sesi sakin ama umursamaz geliyordu.
Başımı ona çevirmeden, denize bakarak "Bana o kadar güvenmemiş ki onu aldattığımı sanmış. Ben onu incitmekten deli gibi korkarken o aldattığıma inandırmış kendini." dedim. Tanımadığım biriyle bunu konuşuyor olmam ne kadar doğruydu bilmiyordum. Şu an sadece içimden anlatmak gelmişti, nasıl olsa bir daha karşılaşmayacaktım değil mi?
"Affedecek misin?" Sahi, affedecek miydim? Affetmem için bir şey yapacak mıydı ki? Tek bildiğim ondan başkasını sevemeyeceğimdi.
"Gözlerimden tut da, ciğerlerime kadar kırgınım. Ama affetmem için çabalayıp çabalamayacağını bilmiyorum ki."
Gözlerimden akan yaşları sildi nazikçe. "Hayır demedin?"
"Fırtınanın gücü ne olursa olsun, martı sevdiği denizden asla vazgeçmez."
"Hala seviyorsun?"
"Hayal kırıklığına uğramış olsam da sevgimi ondan başkasına veremem."
"Ön yargılısın."
"Ön yargılı değilim kendimi iyi tanıyorum sadece."
"Ondan başkasını sevemeyeceğini söyleyerek aşka kapılarını kapatıyor, üst üste de iki kere sıkıca kilitliyorsun."
