It Started With The Test Paper

Jenyi | 37: Help me

Help me
Jenyi's POV

"I missed you," sambulat ko.  Gusto kong umiyak sa kanya. Sa tuwing gumigising ako sa mga panahong miserable ako ay siya ang unang nakikita ko.

Gusto kong klaruhin ang lahat at pakiramdam ko ay parang wala akong kakampi. Guilty. 'Yon ang nararamdaman ko para sa kanya.

Bumangon rin siya sa pagkakayuko nang makitang bumangon ako. Umupo siya sa tabi ko.

I felt strange within myself. I felt something heavy and something painful. There was a sharp pain in my head and my nape was craving for any coldness. My throat was dry that it took time for me to speak that clear. Lastly my tears wanted to fall.

'Jenyi, don't do it', paalala ko sa sarili

"Are you okay?" tanong ni Rougue.

Nakatingin ako sa mukha niya. There are some bruises and wound patches. Napagmasdan ko kung anong kakaiba sa kanya, bruises on his fist and swollen on his arm. I can't ask but I was wondering, what happened?

Rinig kong tumighim siya kaya't napatingin ako sa naiilang niyang mata. The atmosphere in Foxtrot clinic was heavy.

"Salitan kami ni Geyl, sa pagbabantay. Gigisingin ko na siya---" I held his hand nang akmang aalis siya. Hinila ko siya paupo at walang sinayang na segundo... hinalikan ko siya.

I really kissed him.

I felt his hand on the hem of my shirt, he was griping it tightly.

I closed my eyes and feel his lips on me. I moved to make it deeper . . . every seconds that our lips light touched together are the seconds I feel relief--- it gave me so much relief.

He just didn't response to my sweet kiss.

I opened my eyes to see his reaction. . . nakatulala habang may luha sa kaniyang mata. He had a pensive face.

Ako ang nagulat sa kanyang reaksyon. Why he was acting like that?

I felt his hand loose on the hem of my white shirt at dahil sa higpit nang hawak niya ay kita kong gusot na 'yon.

"What---" Hindi pa ako tapos magsalita nang bigla siyang umalis sa harapan ko. Umalis siya sa Foxtrot.

He left me alone.

In the act he showed, it increased the strange feeling playing on me. Sa lahat ng wirdong pakiramdam, there is only one that standing out, a quite familliar feeling called pain.

Yeah shit I cried,

I cried again because I feel so lonely,

I feel the guilt,

And I don't know.

"Ano 'to?" Sa pagkakayakap ko sa tuhod ko ay naramdaman kong may kung ano sa damit ko. Kinapa ko 'to. Nang may makapa ay agad kong inalis sa laylayan ng damit ko.

Mascara.

Naglaro ang mga tanong sa isip ko. Kahit hindi ko alam kung anong mayr'on sa mascara na iyon ay pilit kong inisip. I asked myself, what's with the mascara? I kept asking myself.  Hours run. Time passed and nothing came out in my mind.

So I keep it.

I keep it like it's the only thing that matters.

***

"Ibaba mo muna 'yan, kain ka muna." Boses ni Geyl ang narinig ko.

Nasa hapagkainan kami at kung sa kanila ako titingin imbis na sa mascara ay puro  mga sugat nila sa katawan ang makikita ko. Para silang binugbog.