only friends | tzukook

o n e h u n d r e d t h i r t y n i n e

JUNGKOOK

"Ikaw? Sino ka?"

"Ikaw? Sino ka?"

"Ikaw? Sino ka?"

Paulit na umecho sa utak ko yung sinabi niya bago lang. Tumahimik naman ang paligid dito. Pero kahit sobrang nasasaktan ako, kinaya ko ang sarili kong tignan si Tzuyu kahit umiiyak ako dito. Mas lalo siyang nagtataka ng nakikita niya akong ganito. Tangina, mukhang hindi niya talaga ako makilala. Bakit ganito ba? Kabayaran ba 'to sa lahat ng pananakit ko kay Tzuyu?

Pero sobrang mahal na mahal ko siya. Sobra.

"Y-You don't remember me?" nauutal kong tanong sa kanya at nakita kong mas lalo lang siyang nagtaka.

Mabilis akong lumapit sa kanya at niyakap ko siya ng sobrang mahigpit. Tsaka doon lang ako umiyak ng umiyak, alam kong nasasaktan si Tzuyu at nagtataka siya sa ginagawa ko pero hindi ko mapigilan ang sarili ko at yinakap ko siya ng sobrang mahigpit. Ang sakit.. hindi niya na ako kilala. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, kung paano niya ako maalala.

"Ang sakit Tzuyu." naiiyak kong sambit habang nakayakap sa kanya. "Ang sobrang sakit dahil hindi mo ako maalala."

"Akala ko paggising mo, magiging masaya na tayo.. maayos ko na ang lahat ng pagkakamali ko. Pero hindi, may kapalit pala lahat ng pananakit ko sa'yo. Kaya.. di mo ako kilala."

"Kung hindi mo man ako maalala, ako si Jungkook. Jungkook ang pangalan ko. Ako yung taong.. dahilan ng pagpakamatay mo. Ako yung nagbigay sa'yo ng sakit na dapat hindi mo dapat maramdaman. Sobra kitang nasaktan. Pero Tzuyu, bakit mo ako nakalimutan? I thought.. you need me and love me?" nanghihina kong tanong sa kanya.

"Because you know? I do too. I love you and I need you." bulong ko sa kanya habang umiiyak ako. "I know I'm stupid because I'm saying this to you where you can't remember me anymore." dagday ko at mas hinigpitan ko lang ang yakap ko sa kanya. "Pero Tzuyu.. matagal na kitang mahal. Takot lang ako na sabihin 'to sa'yo. Tsaka sorry naging tanga ako kasi mas lalo lang kitang sinasaktan at nagsisinungaling ako sa'yo na hanggang kaibigan lang ang tingin ko sa'yo. Pero hindi lang kaibigan ang tingin ko sa'yo, higit pa doon. Sobrang mahal na mahal kita. Tsaka hindi ko kakayanin mabuhay na.. di mo ako maalala. Gagawin ko ang lahat Tzuyu.. para maalala mo ako. Gagawin ko pa ang pagkakataon ko para pasayahin ka habang buhay.. at mahalin ka kahit ano man ang mangyari." naiiyak kong sambit.

"But please, Tzuyu. Sorry. Don't do this to me. You don't love me? Please remember me. You said you love me but why don't you remember me? It hurts so much. Mababaliw talaga ako kapag hindi mo ako maalala. Ang sakit. Wag naman ganito." bulong ko sa kanya. "Please, remember me my love, Chou Tzuyu. I'm Jeon Jungkook. The guy who loves you so much than his life." dagdag kong bulong sa kanya at patuloy na talaga akong umiyak ng umiyak at hinigpitan ko lang ang yakap ko sa kanya. Ang sakit sakit talaga.

Hinintay ko siyang magsalita pero wala akong may marinig sa kanga at mukhang tahimik lang siya. Kaya naman mas lalo akong umiyak ng umiyak. Wala na ba talagang pag-asa? Para maalala niya ako?

Pero maya maya, napatigil ako sa pag-iyak dahil naririnig kong napapatawa si Tzuyu. Nagtaka naman ako.. tatawanan niya lang ba talaga ang mga pinagsasabi ko? Ganun nga, sino ba naman kasi ang hindi matatawa eh may umaamin sa kanya tapos hindi niya naman pala yun kilala.

Unti unti akong bumitaw sa pagkayakap sa kanya at tinignan ko si Tzuyu. Tsaka nagulat lang ako na nakita kong may mga luha na tumutulo sa kanyang mata pero nakatingin siya sa akin natatawa pa din siya hanggang ngayon. Pero.. bakit ganyan na siya bigla? Bakit umiiyak at tinatawanan niya ako? Parang tumigil ang mundo ko, kanina lang na sobrang nagtataka siya sa akin.