That Nerd Is A Princess

01

Chapter 1

"Jisel, dun ka muna sa bahay namin, kaming dalawa lang naman ni kuya ang tao dun, pwede ka don." Sabi ni Lars, ang nag-iisa kong kaibigan na tumanggap sa'kin sa gantong itsura ko.

A not good-looking girl. Big eye glasses.

"Maraming Salamat, Lars," Sagot ko.

Pinaalis na ako ng renter ng bahay na inupahan nila Lola dahil wala na daw magbabayad, kaya ito ako ngayon nakiki-usap sa kaibigan na sana'y patirahin niya 'ko.

"Wala na talaga akong malapitan, Lars. Salamat talaga.." Sabi ko.

"It's ok, dun ka muna sa bahay. Friendship naman kita eh, sana lang nga pumayag ang kuya ko." Aniya.

"Paano kung hindi?" tanong ko.

"Huwag na muna nating isipin 'yun, Jisel. Nandito lang ako para sa'yo.." Sabi ni Lars. Bukod talaga sa maganda siya, ang ugali niya'y ganon din.

Laking pasasalamat ko sa diyos dahil nakilala ko siya. In this time, na kailangan ko ng tulong nasa tabi ko siya.

"Salamat, Lars.." Ani ko.

Hininto na kami ng driver nila sa bahay nila, isang mansion.

Her dad is one of owner of a big company in a world.

"Tara na," Aniya sa akin at hinawakan ang kamay ko, ang mga gamit ko'y hawak ng driver nila. Agad na nagbukas ang kanilang malaking pinto.

"Manang, this is my friend Jisel. I wanted to help her, her guardian left here without saying goodbyes," Sabi ni Lars sa manang na ngayon nakangiti sa akin.

Unang tingin ko akala ko strikto ito ngunit nang ngitian niya at haplusin ang ulo ko'y napagtanto kong mabait siya.

"Ganun? Pamilya niya pala, bakit ka iniwan hija?" Baling niya sa akin.

"Ampon lang po ako, after 17 years. Ngayon ko lang po nalaman," I faked a smile. But it's killing me outside knowing that they left me alone in my life now.

"Manang, sa tingin mo po ba papayag si kuya?" Tanong ni Lars. Nakaupo na kami sa kanilang cough.

"Hindi ko alam hija, pero sana'y pumayag dahil nakakaawa ang kaibigan mo kapag hindi," Aniya.

"Nasan po ba siya?" Tanong ni Lars kay Manang.

"Baka nasa office niya sa taas," Sabi ni Manang. "Dito muna kayo, ipagluluto ko kayo ng kaibigan mo," Sabi ni Manang.

"Napaka workaholic talaga ng kuya ko," Bulong ni Lars.

"Huwag kang mag-alala, kapag hindi ka pinayagan kay daddy ako magpapaalam," Sabi niya.

She's so kind.

"Thankyou talaga, Lars," Sabi ko.

Ang daddy niya na lang kasi ang meron sila, her mom passed away already, his dad is on abroad. Kaya silang dalawa na lang ang nandito.

Maya-maya pa ay tinawag na kami ni Manang na kumain, hindi parin daw bumababa ang kanyang kuya sa opisina nito na nasa mansion din nila.

Sana'y payagan niya ako, dahil mababaliw na talaga ako kapag hindi.

Iniwan na ako ng mga taong kumupkop sa'kin without me knowing my past.

Natapos na kaming kumakain hindi parin bumababa ang kuya niya.

Nasa sala lang kami at nanonood, hindi padin mawala ang aking pangamba na baka hindi ako tanggapin ng kuya nya.

Napatingin kami sa hagdan nang may marinig na yapak ng sapatos. Agad akong napatangin.

"Si kuya," Ani ni Lars sa akin.

"Kuya!" Ani ni Lars at niyakap niya.

Based on what i have seen right now...her kuya has it's aura that can pulled both genders..the way the guy walks...

Talagang maganda ang lahi nila, ang kuya niya'y gwapo din. Agad na tumaas ang kilay ng kuya niya nang magtama ang mga mata namin, his eyes are beautiful...nakita kong lumipat ang mga ito sa mga dala kong bag

"Who is she?" ani ng kanyang kuya sa isang baritonong boses.

He's goddamn intimidating...para itong mang-aaway.

"Kuya, she's my friend. Wala na siyang matitirhan kuya, kaya dito—"

"What?" Aniya sa kapatid nang hindi ito pinapatapos.

"Wala na kasi siyang—"

"Just get to the point," tamad na sabi ng kanyang kuya.

Lumunok ako tsaka tinignan ang kaibigan na parang nahihirapan na sa ginagawa.

"Dito ko muna siya papatirahin.." My friend sighes as she answered.

"What? here?" ani ng kuya na parang hindi makapaniwala sa sinabi ng kapatid.

"Yes, kuya.."

"Hindi pwede.” halos malaglag ang panga ko sa mabilis na sagot ng lalaki.

Nang pagkatapos na sabihin 'yon ay naglakad sa harap ko.

"Kuya naman," ani ng kaibigan ko. Sinundan niya ang kanyang kuya.

"What?" bakas sa tono ng lalaki ang inis.

"Please...wala na siyang titirahan.."

"Paano kung magnanakaw 'yan? Sabi ko naman sa'yo Lars, huwag kang maniniwala sa mga taong hindi mo pa masyadong kilala." hindi ako makapaniwalang nasabi iyon ng lalaki kahit alam niya na nandito ako.

I mean...it's offending and he shouldn't told it lalo na nandito ako.

"Kuya! Hindi siya ganyan! She's kind!" my friend raised her voice.

"My decision should be done," ani ng kuya.

"Kuya, kung ayaw mo ako ang magpapaalam kay dad!”

"At sa tingin mo papayagan ka? Hangga't nandito ako...ako ang masusunod. Did you get it?" he tapped his sister shoulder and look away.

"Kuya! Hindi—"

"Lars, tama na.. Aalis na 'ko.." bago pa magsalita si Lars ay nagsalita na ‘ko.

I feel like her kuya really don't want me to stay here so why would i insisted?!

"Jisel.."

"Salamat, Lars.. Una na 'ko.." Ngumiti ako at binuhat na ang bag ko.

Naglakad na ako palabas nang tawagin ako ni Lars.

I showed him a smile, a fake smile tsaka ako lumabas.

Hindi pa ako nakakalayo ay yumakap ito sa akin.

"Jisel..." Niyakap niya ko.

"Pasensiya na," she whispered.

"Ano kaba, ok lang 'no!" i held her hand.

"Paano kana ngayon?" she asked, bakas sa mukha niya ang pagkaawa.

I smiled to her. "Maghahanap ako...it's okay."

"Mauna na 'ko, Lars. Salamat talaga." Sabi ko. Bubuksan ko na sana ang gate nila nang sumigaw si Manang.

"Saglit lang, hija!" Napatingin kami kay Manang na sumigaw.

"Manang, bakit po?" tanong ni Lars.

"Hindi ba naghahanap pa tayo ng isa pang maid?" Tanong ni Manang.

Agad na ngumiti si Lars sa'kin.

"Tama, Manang! Jisel! You can apply as a maid, ok ba 'yun sa'yo?" Tanong ni Lars.

Biglang nagkasigla ako nang sabihin 'yon ni Manang.

"A-ako? Oo naman!" Masaya akong ngumiti.

"Tama, kung ayaw ka ni kuya dito, edi mag-aapply ka as a maid namin." Ngumiti ako.

I can’t help but to bitterly smiled. I mean, this is my life. I feel like i am born to make everything sad, and yes.

I will be applying as a Maid. As a Nerd Maid.