That Nerd Is A Princess

18

Chapter 18

"Are you okay?" He ask. Nag-aalala siyang tumingin sa'kin. Hindi ako makasagot.

Masaya ako. I found someone who here for me. I'm very thankful.

"Thankyou..." 'Yun na lang ang lumabas sa aking bibig. Naguguluhan siyang tumingin sa'kin.

"Just please, answer me. Are you okay?" Tanong niya uli.

"Thankyou, Sir Russel.." I keep sayin' it.

"Why are you keep thank—"

He stop talking when I hug him. Niyakap ko siya. I'm so thankful. Naramdaman kong hinawakan niya ang aking ulo at hinimas ito.

"Please, be careful always.. Please.." He said. Natatakot ako. Natatakot ako na baka pag bumitaw ako sa pagkayakap sa kanya ay mawala din siya sa tabi ko. Ayoko nang maiwan. Ayoko na.

Hindi ko maintindihan kung bakit n'ya sinasabi sa'kin ito.

"Pangako.." Sabi ko. Tinanggal ko na ang pagkakayap ko sa kanya.

Salamat sa diyos at tumila na ang ulan.

"Let's stay here for a while, delikado pa." Sabi niya sa'kin, naupo siya sa tabi ko habang nakatingin sa paa ko.

"Does it hurt?" Tanong niya.

"Hindi na," Sabi ko.

"Can I ask you?" Tanong niya. Tumango ako bilang sagot.

"Why are you keep saying 'thankyou' to me?" Tanong niya.

"Dahil dumating ka... Akala ko walang pupunta dito na tao..At nagpapasalamat ako dahil dumating ka.." Nakatingin siya sa'kin habang ako ay nakatingin sa paligid. Hindi ko alam pero lumalakas ang tibok ng puso ko kapag nagkakasalubong ang aming mga mata.

"Atleast kahit isang beses naramdaman kong may tao pa pa lang nakakaalala sa'kin..." I wiped my tears.

Bumalik nanaman ang mga katanungan sa aking isipan.

'Bakit nila ako iniwan?'

'Nasan ang mga magulang ko?'

'Bakit umalis sila Lola?'

At marami pang iba. Hindi ko mahanap ang kasagutan, masyadong mahirap. Napakamisteryoso ng buhay ko.

Nagulat ako ng hawakan niya ang pisngi ko at iharap sa kanya. Halos maduling ako sa lapit ng mukha namin. We are close to each other. Kita ko nanaman ang kanyang perpektong mukha. Napakaguwapo niya talaga.

"Listen to me. Hindi ka nag-iisa sa buhay mo.." Lumunok siya bago magsalita. "Dahil...nandito ako..." Sabi niya bago punusan ang aking luha gamit ang thumb up finger niya.

Ang lakas ng kabog ng dib-dib ko. Parang sasabog na 'to. Ano ba ang ibig-sabihin nito?

"Let's go now, the sun is setting." Sabi niya. Pagkatapos ay tumayo na parang nagtatanong sa sarili na 'bakit ko 'to ginagawa?" pinagpag niya ang kanyang short.

Sinubukan kong tumayo pero nagulat ako ng buhatin ako ni Russel ng bridal style.

"Sir, Russel.." Sabi ko.

"Ang gaan mo, kumakain ka ba?" Tanong niya sa'kin. Ngumiti ako. Naglakad na kami inabot na kami ng maaga, dumaan na kami sa tamang daan, nakabuhat pa din ako. Hindi na kami dumiretso sa bus sabi ni Russel dun na kami kung nasan 'yung Van na sinakyan namin kanina.

"Teka, nasan na sila?" Tanong ko nang mapansing wala 'yung van.

"Fuck them, iniwan nila tayo." Bulong niya.