That Nerd Is A Princess

12

Chapter 12

Third Person POV

"JACINTA!"

"Honey? It just a dream." I looked at my husband.

I stand up to check my daughter's room. It's kinda felt heavy. Nanaginip akong may gustong ru'mape sa anak ko.

Binuksan ko ang kwarto nang anak ko. I sighed as I saw her sleeping peacefully. Agad kong sinarado ang kanyang pinto at tumungo sa kwarto na'min.

"Hon, what's the problem?"

"I dreamt of jacinta, she's in trouble. Though,I didn't see her clearly, I know that is jacinta. She have her mark." Sabi ko.

"Don't worry, it just a dream. Look at her, she's sleeping peacefully." Ani ng aking asawa.

Hindi ako nagkakamali. Nakatalikod nga ang anak ko pero nakunpirma kong siya nga dahil may marka ang kanyang likod ng katulad na marka sa akin.

Ano bang klaseng panaginip Ito? She's sleeping peacefully but why do I dream that she is in danger?

This is frustrating.

NERD.

"I'm sorry, Jisel. Hindi ko kasi na kaya pang sahudan kayong dalawa. You know? Lumayas ako sa bahay e. Kaya mag-isa ko 'tong binubuhay," Malungkot na sabi sa'kin ni Madam Third.

Nagliligpit ako ngayon ng gamit. Wala akong magagawa kung hindi ang umalis. Naiintindihan ko naman si Third.

Lumayas siya dahil hindi siya tanggap ng mga magulang niya kaya mag-isa niyang tinaguyod ang buhay niya.

Well, that's life. Parehas kaming kailangang kumilos sa buhay para mabuhay kami.

"Naiintindihan ko, Madam Third. Salamat madam." Sabi ko.

Nagulat ako ng may pumaradang kotse sa harapan ko. Halos matulala ako sa nilalang na lumabas.

His face. His messy hair. All of his is damn gorgeous. I shook my head. Ano ba itong mga iniisip ko? Masama na 'to.

Teka, anong ginagawa dito ni Sir Russel.

"Russel, ikaw pala." Sabi ko. Sobrang tangkad niya.

"You're right, so let's go?" Aniya at pinagbuksan ako ng pinto. Nalilito akong tumingin sa kanya.

"Let's go?" I confused ask.

"Third told me that you were coming back to our house so im here to fetch you." Aniya.

"Ah, sinabi niya na pala.." Sabi ko. Inunahan pa 'ko ni sir third ha.

"My sister said to fetch you, walang ibig sabihin 'to." Sabi ni Russel na seryosong nagdadrive.

Wala naman akong sinabing may ibig-sabihin 'to.

"You're room is prepared." Sabi niya.

"Sir, Russel.. Pwede bang pumasok na lang ako sa inyo bilang kasambahay n'yo?" Tanong ko.

Sana pumayag siya. Gusto kong may ginagawa ako.

"What?"

"Gusto kong pumasok na lang ulit bilang kasambahay sana.."

"What you want, it's fine to me." Sabi niya.

I sighed inrelief. Buti naman.

"Kuya! Nanjan na siya?" Agad na salubong sa amin sa gate ni Lars. Nasa harap niya na 'ko hindi niya pa ako nakita.

"Stupid, she's infront of you," Tamad na sabi ni Russel tyaka pumasok na sa loob.

"Ikaw? Ikaw si Jisel?" Baling niya sa'kin.

"Oo, ako nga.." Sabi ko.

"OH MY GOD!" Napahawak siya sakanyang bibig. In shock.

"I-ikaw ba talaga ang bestfriend ko? Oh my god. ANG GANDA GANDA!!!!"  Halos matumba kami sa pagkakayap niya sa'kin.

"Salamat.."

"ANG GANDA GANDA MO NA GRABE! Kaya pala 'di tumatanggi si kuya kapag inuutusan kong sunduin ka, kasi sobrang ganda mo!" Sabi niya.

"To be honest, ako dapat ang pinakauna sa magaganda e. Pero pangalawa na lang ako, at ikaw ang una!" Sabi niya.

"I miss you, bestfriend.." Niyakap niya ako.

"I miss you, too Lars." Sabi ko.

"MAID!? Bakit naman maid ang gusto mo, huh?" Ani ni Lars.

"Nakakahiya naman kasi kung titira ako dito nang walang ginagawa. Okay na sa'kin ang maging maid na lang."

"Ano ba 'yan, ok lang naman kung dito ka? Kaibigan kita, it's okay."

"Lars, please.. 'Di ba nga? Kinakaya kong mabuhay ng mag-isa? Nang ako lang ang magtatrabaho para sa sarili ko. Lars, sige na.."

"Okay, okay. Kung 'yan ang gusto mo, okay." Sabi niya.

"Salamat, lars. Ay, Ma'am Lars pala." Sabi ko. Natawa siya at niyakap ako.

"Hija, pasensiya kana ha. Nasa kulungan naman na ang lalaking 'yun." Sabi ni Manang.

"Buti naman po." Sabi ko.

Naghahanda kami ngayon ng meal nila for evening food.

Kinabukasan.

Sa isang castle sa Greece may nakatirang Reyna at Hari. Masaya silang kumakain habang kasama ang kanilang maliit na anak. Hindi mawala ang ngiti nilang magpapamilya, ngunit agad na nawala ang ngiti nila nang may pumuntang mga armado sa kanilang kasilyo at sapilitang kuhain ang kanilang anak.

"Please, ibalik n'yo ang anak ko, anak ko 'yan.. Maawa kayo.." Sabi ng Ina.

"Hindi, anak ko siya. Hindi mo siya anak."

"Anak ko 'yan! Paki-usap..."

"Mama!" Sigaw ng bata.

Agad na tumakbo ang ina para kuhain ang anak niya kahit alam niyang may mga baril ang mga taong may hawak sa kanya. Bago pa siya makalapit sa anak ay siya namang pagputok ng baril sa ina.

"MAMA!" Agad akong nagising sa masamang panaginip. Pinunasan ko ang pawisan kong noo. Anong klaseng panaginip i'yun? Bakit napapanaginipan ko?

Pinunasan ko ang aking luha. Bakit parang nakakaramdam ako na ako ang bata sa aking panaginip? Hindi maari. Wala namang reyna at hari sa personal.

Ang lakas ng kabog ng aking dib-dib. Kinuha ko ang papel at lapis sa aking bag.

Kapag ganitong kinakabahan ako ay tanging pagdrawing lang ang nakakawala. Maaaga pa. Ala singko pa lang.

Tumayo ako para dun na lamang sa backyard na magdrawing.

Naupo ako sa mga upuan dun at agad na nilapag ang mga kagamitan ko sa paglikha ng mga drawing.

Nanlaki ang mata ko nang may maramdamang tao sa likod ko. Kinakabahan akong lumingon.

Si Sir, Russel.

"Sir, Russel!" Gulat kong sabi. Nakakagulat ang presensiya niya.

"What are you doing here at this hour?" Tanong niya.

I can't look at him. He's wearing a hoodie, much perfect to his face. Nakalagay pa ang mga kamay niya sa bulsa.

"Nag-dadrawing.." Sabi ko.

"Why at this hour?"

Umupo siya sa aking tabi na na nakapagpabilis sa aking dib-dib. Ito nanaman.

"Nanaginip ako ng masama." Sabi ko.

"Marunong kang mag-drawing?" Tanong niya.

"Oo.." Sabi ko.

"Drawing me, then.." Sabi niya.