Pars, Atlas'ın önce ilk aşkı, sonra oyun arkadaşı oldu. Oynadıkları oyunun ipleri ayaklarına dolandı. Biri kaldı diğeri kaçtı. Çok zaman sonra kapı yeniden çaldı, postacı kapıya bir kaset bıraktı. Kasette Atlas'ın abisinin, Aras'ın katilinin sesi va...
Biraz 2013 biraz 2017 demiştim ama şimdilik sadece 2013 oldu. Elbet bir gün 2017 Haziran'ında da buluşuruz.
Atlas'ın Aras'a taktığı ismi aldığı şarkıyı ekliyorum, merak ederseniz bakarsınız.
Instagram hesaplarında da bölüm içeriğine uygun paylaşımlar bulabilirsiniz. Her zamanki gibi...
Şimdilik bu kadar, kendinize çok iyi bakıyor ve öpüyorsunuz. İrem Pelin xx
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9 Haziran 2013
Yere kadar uzanan, uçuş uçuş ve içinde minik yıldız işlemeleri olan elbisemin eteklerini düzelttiğimde babamın benim için hazır tuttuğu koluna girdim. Kırmızı kalp çerçeveli gözlüklerimi boynumdaki rengarenk boncuklardan oluşan kolyelerin ucuna takmış ve telefonumu elime almıştım. Ayağımdaki beyaz spor ayakkabılar babamın göz zevkini bozsa da ben memnumdum, elbise altına spor ayakkabı giyme modası diye bir şey vardı üstelik, babam modadan anlamıyordu. Babam sadece iş anlaşmalarında, büyük sevkiyatlardan, gizemli konuşmalardan ve Hakan Amca ile kurduğu ortaklıktan anlıyordu. O ortalığın getirilerinin faturası ise hep beni de kapsıyordu. İşte yine o anlardan birindeydik, Hakan Amcanın çok sevgili ve biricik oğlunun geçen yıl açtığı gece kulübünün hemen yanına açacak olduğu spor salonu için yaptığı davete gelmiştik.
Çok sıkıcıydı.
Hem kim kocaman bir eğlence mekanının yanına GYM açardı ki? Üstelik yılın yarısında ortadan kaybolmuş ve birden hiçbir şey olmamış gibi geri dönmüşken. Pars aptaldı. Hakan Amca da onun aptallığına müsaade ettiği için aptaldı. İlkokuldan beri arkadaşı olan Onat da onunla ortak olduğu için aptaldı. Babam da beni buraya sürüklediği için aptaldı. Aras ise herkesten önce koşa koşa geldiği için aptaldı. Ve tüm bu aptallığın ortasında kalan zekamın korumaya alınmasını talep etmek için gerekli yerlere mail atacaktım. Yardım kampanyası başlatacak, dünya genelinde imza toplayarak beni bu insanlardan kurtarmalarını isteyecektim.
"Güzel kızım," dedi babam, bak ben ne kadar da sevecen biriyim gülümsemesiyle.
Babama, bir kelime daha edersen sen uyurken garajdaki arabalarını çizerim, bakışı attığımda keyifle gülmüştü. Ebeveynler böyleydi işte, DNA'larını paylaşmanın intikamını her saniye alıyorlardı.
"Pars ile anlaşabildiğinizi düşünüyordum," dedi, arabalarını gözden çıkaran babam.
"Pars ile sadece ilgi aşıkları ve başka insanlara hayranlık duyacak kadar zayıf kişilikli olanlar anlaşabilir. Büyük bir kendini beğenmişlik örneği... Müzeye kaldırılması gerekiyor. Gelecek nesiller narsisizm nedir diye sorduklarında cevap şıklarına ismi eklenecek."
Babam keyifli bir gülümseme ile yetinmeyerek kahkaha attığında kafamda hangi arabasını çizeceğime karar vermeye çalışıyordum.
"Biraz abartı olmadı mı? Başarılı bir sporcu, bak şimdi kendi işini de kurdu. Bence haksızlık ediyorsun."
